Όλα αυτά τα διαβάζεις στα φυλλάδια που γράφει και μοιράζει στις γωνίες των δρόμων ο παχύς,βρώμικος ,πήχτρα στην πιτυρίδα γέρος με τα γυαλιά με συρμάτινο σκελετό ,που κάποτε ήταν ο Λόγιος Δικηγόρος και είχε παντρευτεί το κορίτσι με τις χρυσές πλεξούδες και τα λεία μάγουλα που βαθούλωναν σαν από πείνα,πέρα στο Αρκανσο.Ομως εκείνα τα φυλλάδια που έγραφε ήταν παλαβά ,σκεφτόμουν τότε.Σκεφτόμουν πως δεν γινόταν να είναι ο Θεός η Πλήρωση της Υπαρξης.Διότι η Ζωή είναι κίνηση…Είχε πεί «Ο θεός είναι η Απόλυτη Υπαρξη» Κι εγώ του είχα απαντήσει,» την πάτησες.Γιατί η Ζωή είναι κίνηση.Γιατί η Ζωή είναι κίνηση προς τη Γνώση.Αν ο Θεός είναι η Απόλυτη Γνώση ,τότε είναι η Απόλυτη Μη-Κίνηση,που είναι Μη-Ζωή,που είναι Θάνατος.Οπότε αν υπάρχει τέτοιος Θεός της Απόλυτης Υπαρξης,τότε θα λατρεύουμε τον Θανατο ,τον Πατέρα.Αυτό είπα στον γέρο κι αυτός με είχε κοιτάξει πάνα από τα χαρτιά και τα πιάτα που βρωμούσαν και τα ερεθισμένα μάτια του σπαρτάρισαν πάνω από τα γυαλιά με τον ατσάλινο σκελετό που κρέμονταν στην άκρη της μύτης του.Είχε κουνήσει το κεφάλι του κι ένα –δυό λέπια πιτυρίδα είχαν γλιστρήσει μέσα από το αραιό λευκό μαλλί που πλαισίωνε το κρανίο ,στο εσωτερικό του οποίου έπαιρναν μορφή οι λέξεις από τις ηλεκτρικές εκκενώσεις σε ένα σκοτάδι κουβάρι,σφουγγάρι μουλιασμένο στο αίμα.Είχε πεί τότε,  «Εγώ ειμί η Ανάστασις και η Ζωή» κι εγώ του είχα πεί «Την πάτησες».

Γιατί η Ζωή είναι η φωτιά που καίει το σκοινί-ή μήπως είναι το φιτίλι στο βαρελάκι με την πυρίτιδα που αποκαλούμε Θεό;-και το σκοινί είναι ο,τι δεν ξέρουμε ,η Αγνοιά μας και το ίχνος της στάχτης ,που ,αν δεν έρθει η ριπή του ανέμου,διατηρεί το σχήμα του σκοινιού,είναι η Ιστορία,η Γνώση του ανθρώπου,μα είναι νεκρή,κι όταν η φωτιά έχει πιά κάψει απ άκρη σ΄ακρη το σκοινί,τότε η Γνώση του ανθρώπου θα είναι ισάξια με τη Γνώση του Θεού και δεν θα υπάρχει πιά καμιά φωτιά,που είναι η Ζωή.Η ,αν το σκοινί οδηγεί σε βαρελάκι με πυρίτιδα,τότε θα ακολουθήσει μια τεράστια έκρηξη ,μέχρι και το ίχνος της στάχτης θα εκτοξευτεί στους πέντε ανέμους.Αυτά είχα πεί στο γέρο.

Όμως εκείνος είχε απαντήσει, «σκέφτεσαι με όρους Πεπερασμένους».

ΚΙ εγώ του είχα απαντήσει,»δεν σκέφτομαι καθόλου,μια εικόνα ζωγραφίζω».Και μου είχε πεί,»Χά!»..Είχα πεί,»θα σου ζωγραφίσω άλλη μία εικόνα.Είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να φτιάξει μια εικόνα με ένα ηλιοβασίλεμα.Ομως προτού προλάβει να βουτήξει το πινέλο του στο χρώμα,το χρώμα πάντα αλλάζει και το σχήμα.Ας δώσουμε ένα όνομα στην εικόνα που προσπαθεί να ζωγραφίσει: Γνώση.Αρα,αν ένα αντικείμενο που κοιτάζει κανείς αλλάζει διαρκώς,ώστε η Γνώση του καθίσταται διαρκώς αναληθής,είναι δηλαδή Ου-Γνώση,τότε είναι δυνατή η Αιώνια Κίνηση.Και η Αιώνια Ζωή.Κατά συνέπεια μπορούμε να πιστεύουμε στην Αιώνια Ζωή,μόνο αν αρνηθούμε τον Θεό,ο οποίος είναι η Απόλυτη Γνώση»

Και ο γέρος είχε πεί,»θα προσεύχομαι για την ψυχή σου»

 

Robert Penn Warren

Ολοι οι ανθρωποι του βασιλιά

Μτφρ: Αθηνα Δημητριάδου

Εκδ: Πόλις