μικρός Κολομβιανός την ώρα της δουλειάς

είναι μόνο λογοτεχνία???

Ο ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ

Από τήν πόλη ,ο Γιάννης Αγιάννης βγήκε σα να δραπέτευε.Πήγαινε γρήγορα ανάμεσα από τα χωράφια,παίρνοντας τούς δρόμους και τα μονοπάτια πού παρουσιάζονταν μπροστά του,χωρίς να αντιληφθεί πώς γυρνούσε ολοένα στα ίδια μέρη.Περιπλανήθηκε έτσι όλο το πρωί,χωρίς να φάει μα και χωρίς να πεινά............

Καί τήν ώρα πού βασίλευε ο ήλιος και μάκραινε στο χώμα τη σκιά κι από το πιό μικρό χαλίκι,ο Γιάννης Αγιάννης βρισκόταν καθισμένος πίσω από ένα θάμνο,σε μιά μεγάλη κοιλάδα κοκκινωπή,ολότελα έρημη........

κοιτάζοντας τα κουρέλια του ,πιό απαίσια ,για όποιον θα τόν έβλεπε εκείνη τήν ώρα,άκουσε μιά χαρούμενη φωνή.Γύρισε το κεφάλι κ΄είδε νάρχεται από το μονοπάτι ένα παιδί έως δέκα χρόνων.Από τούς φτωχούς εκείνους μικρούς μουσικούς,πού γυρίζουν με μιά παλιά κιθάρα κρεμασμένη στο πλευρό τους και μένα κουτί νευρόσπαστα(είδος μαριονέτες) στη ράχη.

Γυρίζουν για το ψωμί τους από τόπο σε τόπο κι είναι γλυκά και εύθυμα παιδιά ,αν και τούς φαίνονται τα γόνατα από το τρύπιο πανταλόνι.Το παιδί ερχόταν τραγουδώντας .Καί χωρίς να κόβει το τραγούδι του στεκόταν κάθε τόσο στο δρόμο κ΄έπαιζε με μερικά νομίσματα ,πού κρατούσε στο χέρι κ΄ηταν ίσως όλη του η περιουσία.Ανάμεσα στα χάλκινα νομίσματα ήταν κ΄ένα ασημένιο δίφραγκο.Οταν έφτασε κοντά στο θάμνο,στάθηκε χωρίς να προσέξει τον Αγιάννη και πέταξε από τήν απαλάμη του τα νομίσματα όλα μαζί στόν αέρα για να τα δεχθεί στη ράχη του χεριού του.Ενώ πρίν τα κατάφερνε αρκετά καλά ,τώρα του ξέφυγε τ΄ασημένιο δίφραγκο και κυλίστηκε πρός το θάμνο ,έως τα πόδια τού άλλου.Ο Γιάννης Αγιάννης άπλωσε το πόδι του και το πάτησε.............

-Κύριε ,είπε το παιδί ,με το θάρρος πού δίνει στήν ηλικία αυτή η αθωότητα ,το δίφραγκό μου!

-Πώς σε λένε?

-Μιχαλάκη,κύριε.

-Πήγαινε από δώ! είπε ο Γιάννης Αγιάννης.

-Δώσε μου το διφραγκό μου, κύριε,ξανάπε το παιδί.

ο Αγιάννης έσκυψε το κεφάλι του και δέν απάντησε.

το παιδί ξανάπε

-το διφραγκό μου ,κύριε.

-το δίφραγκό μου!φώναξε πάλι το παιδί.Θέλω το νομισμά μου!το διφραγκό μου!Τ΄ασημένιο μου το δίφραγκο!τόν παρά μου θέλω!

Τό παιδί έκλαιγε.Ο Γιάννης Αγιάννης σήκωσε το κεφάλι .Βρισκόταν πάντα καθισμένος.Τα μάτια του ήταν θολά.Κοίταξε το παιδί με κάποιαν έκπληξη,έπειτα άπλωσε το χέρι πρός το ραβδί του και φώναξε με μιά φωνή τρομερή

_Ποιός είναι εδώ?

_Εγώ ,κύριε,απάντησε το παιδί,εγώ ,ο Μιχαλάκης.Δώσε μου το διφραγκό μου σε παρακαλώ.Σήκωσε από εκεί το πόδι σου!...........

-Εδώ,βρίσκεσαι ακόμα? έκαμε...και ξαφνικά σηκώθηκε,χωρίς να μετακινήσει το πόδι από το ασημένιο νόμισμα.Χάσου γρήγορα από δώ ούρλιαξε.

Το παιδί τόν κοίταξε σαστισμένο ,κι άρχισε να τρέμει ολόκληρο.Υστερα από λίγο συνήρθε και τόβαλε στα πόδια μ όλη του τη δύναμη πού είχε,χωρίς να τολμήσει ούτε να γυρίσει πίσω το κεφάλι,ούτε να βγάλει φωνή.Ο Γιάννης Αγιάννης ,ανάμεσα στη συλλογή του το άκουσε να κλαίει

Υστερα από λίγο χάθηκε από τα μάτια του.....................................

Στερέωσε στο κεφάλι το κασκέτο του,ζήτησε μηχανικά να διπλώσει μπροστά του και να κουμπώσει τη μπλούζα του,έκαμε ένα βήμα κι έσκυψε να πάρει από κάτω το ραβδί του.Τή στιγμή αυτή είδε τ΄ασημένιο δίφραγκο,πού έλαμπε μισοχωμένο στο χώμα,καθώς το είχε πατήσει.Κλονίστηκε σα να τόν πέρασε γαλβανικό ρεύμα.

Πισωπάτησε δυό -τρία βήματα και πάλι στάθηκε.Το μάτι του δε μπορούσε να ξεκολλήσει από το πράγμα εκείνο,πού έλαμπε μέσα στο σούρουπο,κι ήταν σαν ανοιχτό μάτι ,καρφωμένο απάνω του..............................

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ

ΜΕΤ. ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΓΕΡΗ

καθημερινά ο αριθμός τών παιδιών πού εργάζονται στο δρόμο αυξάνει.Υπολογίζονται σε 260.000.000 τα παιδιά σε ολόκληρο τόν κόσμο πού εργάζονται ,κάτω από επικινδυνες συνθήκες ,χωρίς υγιεινή και ασφάλεια.Κάθε χρόνο στήν Ελλάδα 10.000 παιδιά εγκαταλείπουν τήν υποχρεωτική εκπαίδευση,ενώ περισσότερα από 50.000 δουλεύουν σε εργοστάσια,χωράφια ,καταστήματα.Η φτώχεια παίρνει απειλητικές διαστάσεις.Η φτώχεια οδηγεί σε απόγνωση.Η φτώχεια και η παιδική εργασία αντιμετωπίζονται με μέτρα προστασίας .η φτώχεια δέν αντιμετωπίζεται με ταμεία φτώχειας!!!!!!.,αλλά με κοινωνικά δίκαιες πολιτικές..