Alberto Giacometti ,The Piazza,Bronze 1948-1949

".....Η ομορφιά δέν εκπορεύεται από πουθενά αλλού παρά από κείνη τη μοναδική,τη διαφορετική σε κάθε άνθρωπο ,τήν κρυμμένη ή ορατή πληγή,πού φυλάει καθένας μας εντός του,πού τήν περιφρουρεί και πού σ΄αυτήν προστρέχει όταν θέλει να εγκαταλείψει τόν κόσμο για μιά πρόσκαιρη αλλά βαθιά μοναξιά.Τούτη λοιπόν η τέχνη πόρρω απέχει απ΄αυτό πού λέγεται "miserabilisme".Εχω τήν εντύπωση ότι η τέχνη του Τζακομέττι επιχειρεί να ανακαλύψει αυτή τη μυστική πληγή κάθε όντος,ακόμα και κάθε πράγματος ,προκειμένου να τα φωτίσει.................................................................................................................................

Δέν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό πού στήν τέχνη αποκαλείται "καινοτομία".Οτι ένα έργο τέχνης θα πρέπει να είναι κατανοητό από τίς μέλλουσες γενεές? Μα γιατί? Κι αυτό δηλαδή τί θα σήμαινε?Οτι οι γενεές αυτές θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν?Σε τί?Δέν καταλαβαίνω.Κάπως περισσότερο καταλαβαίνω-άν και πάλι πολύ αμυδρά- ότι κάθε έργο τέχνης, αν θέλει να προσλάβει πιό μεγαλειώδεις διαστάσεις,πρέπει, με μιά άπειρη υπομονή,με μιά άπειρη μεθοδικότητα, απ ΄τίς πρώτες κιόλας στιγμές πού κατασκευάζεται , να καταδυθεί στίς χιλιετίες,να ανταμωθεί ,αν είναι δυνατόν ,με τήν αμνημόνευτη νύχτα ,τήν υπέρκορη νεκρών,κι οι νεκροί μέσα σ΄αυτό το έργο θα αναγνωρίσουν τούς εαυτούς τους.

¨οχι, όχι, το έργο τέχνης δέν προορίζεται για τίς νήπιες γενεές.Προσφέρεται στο αναρίθμητο πλήθος τών νεκρών.Πού το ασπάζονται.Ομως οι νεκροί πού έλεγα πρίν ,ποτέ δέν υπηρξαν ζωντανοί.Η μάλλον ,υπήρξαν τόσο πολύ ζωντανοί ώστε ξεχάστηκε,κι η ζωή τους δέν είχε άλλο σκοπό απ΄το να τούς περάσει σ΄εκείνη τη γαλήνια όχθη,όπου προσμένουν ένα σήμα- νά΄ρχεται από δώ- και τ΄αναγνωρίζουν.

Μόλο πού είναι εδώ παρούσες,πού αλλού λοιπόν μπορεί να βρίσκονται αυτές οι μορφές του Τζακομέττι,πού έλεγα πιό πρίν, αν όχι στο θάνατο?

Από κεί,σε κάθε κάλεσμα του βλέμματός μας δραπετεύουν κι έρχονται κοντά μας...."

Ζαν Ζενέ

Το εργαστήρι του ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΤΖΑΚΟΜΕΤΤΙ.

εκδ.Υψιλον.