Παρασκευή 24 Απριλίου 2009


Brise marine
La chair est triste ,helas! et j' ai lu tous les livres.
Fuir!la-bas fuir.Je sens que des oiseaux sont ivres

D' etre parmi l' ecume inconnue et les cieux!
Rien ,ni les vieux jardins refletes par les yeux
Ne retiendra ce coeur qui dans la mer se trempe
O nuits! ni la clarte' deserte de ma lampe
Sur le vide papier que la blancheur defend
Et ni la jeune femme allaitant son enfant.
Je partirai !Steamer balancant ta mature,
Leve l' ancre pour une exotique nature! Un Ennui,desole par les cruels espoirs,
Croit encore a l' adieu supreme des mouchoirs!
Et,peut-etre ,les mats,invitant les orages
Sont-ils de ceux qu'un vent penche sur les maufrages
Perdus,sans mats ,sans mats, ni fertiles ilots..
Mais,o mon coeur, entends le chants des matelots!

Stephane Mallarme
Θαλασσινή αύρα
Η Σάρκα είναι γεμάτη θλίψη ,αλίμονο! και διάβασα όλα
τα βιβλία.
Να φύγεις! Να φύγεις κάτω εκεί! Νιώθω πώς τα πουλιά
μεθούν
Σαν βρίσκονται ανάμεσα στόν άγνωστο αφρό και στα ουράνια!
Τίποτα ,ούτε οι κήποι οι παλιοί οπου στα μάτια καθρεφτίζονται
Δε θα κρατήσουν την καρδιά αυτή οπου βουτάει στη θάλασσα
Ω νύχτες! ούτε το αχνό φώς της λάμπας μου που πέφτει
Πάνω στ΄αγραφο χαρτί που ανθίσταται η λευκότης του
Κι ούτε η νέα γυναίκα που το βρέφος της βυζαίνει.
Θα φύγω! Πλοίο ,εσύ,που το κατάρτι σου ζυγιάζεται,
Την αγκυρά σου σήκωσε για μιά χώρα εξωτική!
Μιά πλήξη,ερημωμένη απ ΄τίς σκληρές ελπίδες,
πιστεύει ακόμα στο υπέροχο "αντίο " των μαντιλιών!
Κι ίσως τα κατάρτια σου ,τίς θύελλες καλώντας
Να είν΄αυτά που ο άνεμος τα γέρνει στα χαμένα
Τα ναυάγια ,δίχως κατάρτια ,δίχως να φτάσουν στα γόνιμα
νησιά...
Ομως ,καρδιά μου,άκουσε το τραγούδι των ναυτών!.
Stephane Mallarme
μετ.Αλέξης Ζήρας

12 σχόλια:

aKanonisti είπε...

Ναι... έτσι είναι...αλλά...
οι γυναίκες... πάντα ονειρευόμαστε να γίνουμε ένα λιμάνι... που δεν θα θυμίζει θάλασσα.....

Καλώς ήρθες.. υπεροχότατη...

κοκκινη κισσα είπε...

...ή να ταξιδέψουμε τόν κίνδυνο μεθώντας...

ευχαριστώωωωωωω!!!

φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

μου θύμισε-παράλογα ίσως- Καρυωτάκη.
"να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου,καράβι, δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω"..

υπέροχο,κίσσα , την καλημέρα μου κι από δω!

Ανώνυμος είπε...

...Tην άγκυρά σου σήκωσε για μια χώρα εξωτική!
η προτροπή ελκυστική κι έχω να προτείνω χώρα την Τανζανία και λιμάνι Dar es Salaam, που σημαίνει λιμάνι της γαλήνης!!!!
Καλημέρα
με ευχαριστήρια για τη φιλοξενία.
filos ton Maasai

κοκκινη κισσα είπε...

Αριάδνη
είναι αλήθεια ότι έχει ένα Καρυωτακικό "αρωμα" στούς στίχους αυτούς ...
χαίρομαι που σου άρεσε ....
ας ταξιδέψουμε λοιπόν..

κοκκινη κισσα είπε...

filos ton Maasai

Δέν εχω παρά να συμφωνήσω!!

Τα ευχαριστώ δικά μου γιά τό υποσχόμενο ταξίδι ....

Μαρια Νικολαου είπε...

Αυτά τα κατάρτια ... οι θύελλες... οι θάλασσες... πόσο πολύ "γέρνουν" στην ψυχή μας...

κοκκινη κισσα είπε...

μαρια νικολάου

Ετσι είναι Μαρία...κι είναι αυτά που ο άνεμος τα "γέρνει" στα χαμένα!!
νάσαι καλά.

ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ είπε...

Αν ποτέ εμείς που πατάμε στο χώμα, μπορέσουμε να νοιώσουμε την εναγώνια ευτυχία του ναύτη που πεθαίνει στη μέση του Ωκεανού, τότε μόνο θ΄αγγίξουμε τη φτέρνα της Ζωής προχωρώντας προς την καρδιά της για την υλο - ποίηση του ονείρου.
Για τον Έρωτα που το μυαλό μας τον βάφτισε Θ α λ α σ σ ι ν ό .....

@ για το πολύ ωραίο (Καρυωτακικό) ποίημα που ανάρτησες κόκκινη κίσσα.

κοκκινη κισσα είπε...

scorpios

χαίρομαι που σου άρεσε.
Το σχόλιο σου αφορμή για ενα εξίσου γόνιμο ταξίδι ..
νασαι καλά!!

Antoine είπε...

Θα σου είμαι ειλικρινής... δεν αγαπώ ιδιαίτερα τη θάλασσα, ωστόσο βρίσκω υπέρμετρα ερωτική τη χρήση της στη λογοτεχνία!

Υ.Γ. Placebo ακούω... οι αγαπημένοι μου!

κοκκινη κισσα είπε...

Antoine

..με τη δυναμική της εκφράζει αριστα την κίνηση των συναισθημάτων
...όσο για τους PLACEBO κάθε φορά που σε επισκέπτομαι τούς απολαμβάνω!!!