Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

το σπίτι κοντά στη θάλασσα


Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν.Ετυχε
να΄ναι τα χρόνια δίσεχτα πόλεμοι χαλασμοί ξενιτεμοί
κάποτε ο κυνηγός βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιά
κάποτε δεν τα βρισκει το κυνήγι
ήταν καλό στα χρόνια μου,πήραν πολλούς τα σκάγια
οι άλλοι γυρίζουν ή τρελαίνουνται στα καταφύγια.
Μή μου μιλάς για τ΄αηδόνι μήτε για τον κορυδαλλό
μήτε για τη μικρούλα σουσουράδα
που γράφει νούμερα στο φώς με τηνουρά της
δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια
ξέρω πώς εχουν την φυλή τους,τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή ,σαν τα μωρά
που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα
όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν,ή ακόμη πεισματώνουν
μ΄ έκείνους που έμειναν μ΄ εκείνους που έφυγαν
μ΄ άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χαθήκαν,τώρα που έγινε
ο κόσμος ενα απέραντο ξενοδοχείο.
Δέν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,
θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους
καμιά φορά ,σα σταματήσω
ακόμη
καμιά φορά,κοντά στη θάλασσα,σε κάμαρες γυμνές
μ΄ενα κρεβάτι σιδερένιο χωρίς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας τη βραδινή αράχνη συλλογιέμαι
πώς κάποιος ετοιμάζεται να΄ρθεί,πώς τον στολίζουν
μ΄ασπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα
και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες,
πως ετοιμάζεται να ΄ρθεί να μ΄αποχαιρετήσει
ή ,μιά γυναίκα ελικοβλέφαρη βαθύζωνη
γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά,Σμύρνη Ρόδο Συρακούσες Αλεξάντρεια,
από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα,
με αρώματα χρυσών καρπώνκαι βότανα,
πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει
εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ τη σκάλα.
Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα,σαν τα γυμνώσεις.
Γιώργος Σεφέρης /Κίχλη.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλημερα,καλημερα,καλημερα,τι κανετε κει στο νοτο? παλι χτυπησες κεντρο με την αναρτηση,φιλια

αντρεας π.

eva είπε...

Μια σιγανή πορεία προς τη νέκυα - επίσκεψη των νεκρών δηλαδή κατά το ομηρικό πρότυπο - έχει χαρακτηριστεί η στροφή του ποιητή από το Ημερολόγιο Καταστρώματος στην Κίχλη. Ήταν μάλιστα η μοναδική φορά που δέχτηκε να σχολιάσει τη δουλειά του, επειδή η σκοτεινότητα του ποιήματος προκάλεσε δυσφορία στους αναγνώστες, για μένα, κακώς βέβαια, αφού ο δημιουργός δεν πρέπει να γράφει για να ευχαριστεί τους αναγνώστες, αλλά τον εαυτό του, αν θέλει να είναι αληθινός.

Φιλιά

κοκκινη κισσα είπε...

στο νότο... διαβάζουμε τον καιρό σε όλες του τις εκφάνσεις
η φύση μας εκπλήσσει ..
η γοητεία του απρόβλεπτου..
αλλά και η νοσταλγία..
η ελλειψη ,....

τα σπίτια είμαστε εμείς Αντρέα

πολλά φιλιά!

aKanonisti είπε...

Μαγική η ανάρτηση για τον καθένα... πόσο μάλλον για μία αρχιτεκτόνισσα....

Να'σαι καλά κίσσα μου....
Με γέμισες γλύκα....

:-)))

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

ανοίγω να γράψω σχόλιο και διαβάζω το δικό σου...

"τα σπίτια είμαστε εμείς"...

αυτό ετοιμαζόμουν να γράψω...

Υπέροχος Σεφέρης

κατάλληλος για τη νυχτερινή μου νοσταλγική διάθεση

Καλή σου νύχτα.

κοκκινη κισσα είπε...

Big Mama

..με συγκινεί ιδιαίτερα αυτό το ποίημα..ιδιαίτερα ο τελευταίος του στίχος που φυσικά μπορεί να σταθεί από μόνος του σαν ενα ανεξάρτητο αυτοτελές ποίημα
"τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα σαν τα γυμνώσεις"

χαίρομαι για την κοινή αίσθηση.

καλό απόγευμα.

κοκκινη κισσα είπε...

evaggelia-p

τουλάχιστον λιγότερο σκοτεινό από την Στέρνα!
Στην υπέροχη Κίχλη όπου με τον τρόπο του Σεφέρη συμπλέκονται στοιχεία από την απολογία του Σωκράτη,από Προμηθέα Δεσμώτη,Οιδίποδα επί Κολωνώ ,κτλ φτιάχνοντας ενα εν τέλει φωτεινό τοπίο.

φυσικά και πιστός ο δημιουργός στην βαθύτατη εσωτερική του ανάγκη πρέπει να δημιουργεί...

καλή χρονιά Ευαγγελία μου!!

κοκκινη κισσα είπε...

ακανόνιστη

Νιώθω την ευαισθησία σου φίλη μου αρχιτεκτόνισσα,γι΄αυτό και στο αφιερώνω!!

φιλιά!!