TOZEUR
Η συντροφιά του ταξιδιώτη είναι ο θάνατος. Εκείνο το βαθουλωμένο πρόσωπο δίχως μάτια που αγγίζει τόν ώμο σου απαλά με τη βελούδινη αφή της μητέρας μιά νύχτα του Αυγούστου ,και η πρώτη σταγόνα της λύτρωσης κυλάει στα ιδρωμένα σεντόνια. Ενα σπήλαιο πολικό και λευκό ,η μνήμη της πέτρας ,το άγραφο βιβλίο του χρόνου ένας πόθος που σου έγνεψε κρυφά από τα βάθη του ασαρκου κορμιού της. Τα ανύπαρκτα μέσα στις φάτνες τους μάτια της που πέτρωσαν σε μιά μόνο ριπή την πορεία του κόσμου.... Είναι ο θάνατος.Μιά φούγκα που γυρίζει στο ίδιο πάντα σημείο ,ο σκορπιός παγιδευμένος στον πύρινο κύκλο του,το κολιμπρί που είδε στα μάτια της τίγρης την προφητεία του άδηλου μελλοντός του. Ενας φίλος που φτάνει πάντα πολύ άργά ή΄πολύ νωρίς ,διαβαίνει το κατώφλι σου ξημερώματα κι αφήνει στο πάτωμα το βρεγμένο του πανοφώρι. Αψήφισε την απειλή ,διάβασε όπως όπως το αρχαίο σημείο ,βγάλε τα άγκιστρα από το σώμα κι άστο ξανά ελεύθερο στην περιστροφή του. Αν τα δάχτυλα ψηλαφίσουνε μεθυσμένα μέσα στο σκοτάδι τα σκονισμένα σου πράγματα ,θα βρείς μια σταγόνα πικρό νερό στο παγούρι σου...Φέρε το παγούρι στα ασπρισμένα χείλη,συλλάβισε έναν αποχαιρετισμό ή μιά προσευχή κι αφουγκράσου με προσήλωση τον χορό του αίματος σε τούτο το αφρικανικό τύμπανο που το καλεί. Εδώ αρχίζει στα αλήθεια το ταξίδι ,ο χρόνος ψυχορραγεί και η άμμος καταπίνει καυτή τα χυμένα σπλάχνα...............................
Φώτης Τερζάκης
απόσπασμα από το βιβλίο Η αυλακιά του Ρεμπώ -τρια ταξιδια
εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ/Μάιος 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου