Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

ομως με βλέπεις....

Ἡ Στάχτη

Φύσαγε ὁ ἀγέρας
ἀνέβαζε τὴ στάχτη τους
τὴν πήγαινε στὸν οὐρανὸ
φοβόταν ἐκείνη φοβόταν
οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.

Πάψε τρελέ του ἔλεγε
δὲν εἴμαστε πιὰ στὴ γῆ
δὲν ἔχουμε πιὰ δέρμα
δὲν ἔχουμε μαλλιὰ
δὲν ἔχουμε μήτε μάτια.

Γίναμε στάχτη τῆς ἔλεγε
ὅμως μὲ βλέπεις καὶ σὲ βλέπω
καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη
ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει στάχτη
καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη.

Εἶμαι ἡ στάχτη σου τοῦ ἔλεγε
καὶ εἶσαι ἡ στάχτη μου
μὰ ποῦ ἀνεβαίνουμε ποῦ πᾶμε
κι ὅλο φυσάει κι ὅλο σὲ χάνω
οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.

Πάψε τρελέ του ἔλεγε.

Γιώργης Παυλόπουλος



4 σχόλια:

Un par de neuronas... είπε...

Tu ceniza y mi ceniza... mucha belleza para un poema tan triste, verdad? Casi se evapora la tristeza junto con la ceniza.

Un abrazo.

Οι στάχτες σου και οι στάχτες μου ... πολλή ομορφιά σε ένα ποίημα τόσο λυπημένο, έτσι; Σχεδόν η θλίψη εξατμίζεται μαζί με την τέφρα.

Μια αγκαλιά.

kokkini kissa είπε...

Veronica Marsa

Ετσι είναι Βερόνικα..και μόνο η αγάπη δεν μπορεί να γίνει στάχτη..θλίψη αλλά και πίστη και ελπίδα,...
νασαι καλά...

Besos!!

NOSTOS είπε...

Aγαπη αγαθο αεναο..αναγεννηση της αγαπης μεσα απο τις σταχτες της θλιψης.Η Αγαπη ολα τα μπορει φτανει να υπαρχουν ανοιχτες οι πορτες της καρδιας για να φωλιασει.

κοκκινη κισσα είπε...

Nostos

Δεν εχω παρα να συμφωνήσω!

καλή εβδομάδα!!