Cesaria Evora

Cezaria Evora
η" ξυπόλητη ντίβα" απο το πράσινο ακρωτήρι

οταν η Σεζάρια Εβόρα τραγουδούσε στο Cafe Royal και τα άλλα μπαρ του λιμανιού για να κερδίσει το φαγητό της, η κακόφημη συνοικία Λόμπο του Μιντέλο συναγωνιζόταν το Αμστερνταμ στα κόκκινα φανάρια. Ναυτικοί απ' όλο τον κόσμο αποτελούσαν το καθημερινό κοινό της «Σίζε» όπως την αποκαλούν εδώ και από τότε ήξερε πως το τραγούδι της αρέσει σε όλες τις φυλές - κι ας μην είχε ποτέ περάσει τα σύνορα του Cabo Verde. Η Εβόρα είχε μεγαλώσει με τους ήχους αυτών των τραγουδιών: ο πατέρας της, μουσικός, έπαιζε βιολί και cavaquinho, ένα κιθαρόνι με τέσσερις χορδές, και ήταν στενός φίλος του B. Leza του πιο γνωστού ποιητή των mornas (ψευδώνυμο με λογοπαίγνιο: be-leza= ομορφιά). Το «Morna» είναι είδος παραδοσιακής μουσικής της χώρας, γνωστό και ως «blues του ωκεανού». Το όνομα ίσως προέρχεται από το αγγλικό μοιρολόι (mourn), πάντως το τραγούδι έχει στοιχεία από τα αργεντίνικα τάνγκο, τους θρήνους των σκλάβων της Ανγκόλα και τη βραζιλιάνικη modina. Παίζεται με πιάνο, cavaquinho και κιθάρα. «Είναι λυπητερό τραγούδι», λέει η ίδια «και όμως οι άνθρωποι στο Cabo Verde είναι χαρούμενοι».

απο την καθημερινή