Το δέρμα που κατοικώ//Πέδρο Αλμοδοβάρ

La piel que habito(το δέρμα που κατοικώ).


Ισπανία 2011.Σκηνοθεσία Πέδρο Αλμοδοβάρ

Ηθοποιοί:Αντόνιο Μπαντέρας,Μαρίζα Παρέδες,Ελενα Ανάγια,Γιάν Κορνέτ,..

Ενας κόσμος σε μετάλλαξη, ένα καρναβαλικό παιχνίδι  μεταμφιέσεων όπου

το κεντρικό πρόσωπο  ψάχνει την ταυτοτητά του μέσα από σπαράγματα μνήμης σε βιωματικούς λαβυρινθώδεις δρόμους, στις   σκοτεινές περιοχές του Είναι του, ακροβατώντας  πάνω σε κουρελάκια χώρου και χρόνου.

Κι αν η ζωή μπορεί να μας παίξει τόσο απροσδόκητα παιχνίδια  τι μας εμποδίζει να επανασχεδιάσουμε τον γενετικό της κώδικα; ήκαλύτερα να προσδώσουμε την δική μας πινελιά στην εικόνα που μας  επιφύλαξε η γενετική μας μοίρα;

   Η τελευταία ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ, που είχα την ευκαιρία  να δώ μόλις προχθές,  έτσι κι αλλιώς  δημιουργεί   ενα πλήθος παρεμφερών ερωτημάτων, που εχουν να κάνουν με  την ανθρώπινη  ύπαρξη. 

Ο τίτλος της ταινίας La piel que habito (το δέρμα που  κατοικώ) ,οριοθετεί τον φυσικό χώρο  δράσης της ταινίας : το ανθρώπινο σώμα.

Όλα εκκινούν ,διεκπεραιώνονται και καταλήγουν σε αυτό.

Το ανθρώπινο σώμα, μοναχικό, απαλλαγμένο από συναισθηματικά και συγκινησιακά φορτία ,σώμα πειραματόζωο,  αγωνίζεται να αρθρώσει ταυτότητα ,να ορίσει  εκ νέου τον εαυτό του.

    Το σενάριο της ταινίας  στηρίζεται στο μυθιστόρημα Mygale   του Thierry Jonquet(Μυγαλή η δηλητηριώδης αράχνη)και περιγράφει σε πρώτο αφηγηματικό επίπεδο  την έρευνα  ενός πλαστικού χειρούργου του Robert Ledgrand (τον υποδύεται ο Αντόνιο Μπαντέρας) πάνω σε ένα καινούργιο τύπο ανθρώπινου δέρματος  περισσότερο ανθεκτικού.

Αφορμή στέκεται   η αυτοκτονία της γυναίκας του, μετά τα καθολικά εγκαύματα που έχει υποστεί σε τροχαίο ατύχημα.

Οταν η κόρη του γιατρού  αυτοκτονεί  επίσης, μετά τον βιασμό της  ,εκείνος αποφασίζει να χρησιμοποιήσει σαν πειραματόζωο στα πειραματά του, τον νέο άντρα-θύτη του βιασμού Vicente ,που υποδύεται ο J.Cornet.

Το κίνητρο είναι η εκδίκηση και ακολούθως η τιμωρία.

Ετσι ο πλαστικός χειρούργος,  απαγάγει και κρατά έγκλειστο δια της βίας στην κατοικία-κλινική   του, τον νεαρό άντρα-βιαστή , μετατρεποντάς τον σταδιακά σε γυναίκα ,δινοντάς του  μάλιστα την μορφή της νεκρής  πρώην συζύγου του!

Η μόνη που γνωρίζει τα πειράματα του Ledgrand ,είναι η μητέρα του και οικονόμος του σπιτιού, την οποία  υποδύεται  ,υποδειγματικά η Marisa Paredes.

Οταν ο βιαστής μεταλλαγμένος σε γυναίκα-Βέρα -(την υποδύεται η Elena Anaya) αντικρύζει μετά από καιρό το προηγούμενο πρόσωπο του-της,  στο απόκομμα   μιας εφημερίδας, σκοτώνει τον πλαστικό χειρούργο και δραπετεύει.

Η πλοκή της ταινίας δεν είναι γραμμική και υπάρχουν διαρκή φλασμπάκ μέχρι να “δέσει” η ιστορία, κάπου στο μέσο της ταινίας.

Σίγουρα η αληθοφάνεια είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει εδώ τον Αλμοδοβάρ .

Μέσα από την   αποστασιοποίηση από οποιοδήποτε συναίσθημα ,την απουσία συγκινησιακού φορτίου ,  τα κοντινά πλάνα να επιτείνουν τον εγκλεισμό , η  κινηματογραφική  γραφή  του Αλμοδοβάρ   με αυστηρή ,ψυχρή, χειρουργική ακρίβεια υπογραμμίζει  δίχως άλλο την  μετάλλαξη της ανθρώπινης ταυτότητας  σε ένα κόσμο που η σεξουαλική πράξη είναι βιασμός ,η ομορφιά τεχνητή κατασκευή και οι ανθρώπινες σχέσεις  χάσκουν  ανύπαρκτες.

Με στοιχεία θρίλερ, μαύρης κωμωδίας , ψυχολογικού δράματος και επιρροές από τον “Φρανκενστάιν “του Τζέιμς Γουέιλ,  “Τα μάτια χωρίς πρόσωπο”,1960,  του Georges Franju και “τον Δεσμώτη του Ιλίγγου “του Χίτσκοκ,1958,αλλά και επιρροές από Μουρνάου και Φρίτς Λάνγκ όπως ο ιδιος λέει , ο Πέδρο Αλμοδοβάρ  τεμαχίζει τη διπλή έλικα του DNA επιχειρώντας πειραματικά να την ανασυνθέσει ,και το εγχείρημα του  εγγράφεται ακόμη μια φορά ως ευφυές και γοητευτικά προκλητικό.
                                                              
Εφη Καλογεροπούλου