...απο γειτονιά σε γειτονιά....

Ηταν όμορφες κείνες οι μέρες.Στίς πλατείες των μαχαλάδων,

Κάτι παιδιά ξυπόλητα ,με μπαλωμένα παντελόνια,

Βγάζανε λόγους – μιλούσαν για το μέλλον,

Άνοιγαν με τα νευρικά τους χέρια μεγάλα παράθυρα στον ουρανό.

Ηταν όμορφες κείνες οι μέρες και μ΄ολους τους νεκρούς μας,

Όμορφες- δεν προφτάσαμε να τις χαρούμε,-

Μεγάλωναν τα βράδια πάνου απ΄τα κεφάλια μας,

Οι γριές απολησμόναγαν το τσουκάλι τους στη φωτιά,

Ένα αστρο καρφωμένο στην καμινάδα τις κοίταζε συλλογισμένο,

Κι οι γριές συλλογιόνταν μια Κυριακή με κεφτέδες και γραμμόφωνα,

Συλλογιόνταν το μεγάλο τους γιό να ξουρίζεται και να  λούζεται

Στην κουζίνα,

Νάχει ένα σιδερωμένο άσπρο πουκάμισο,

Να φαίνονται ,καθώς αλλάζει ,μέσα στα τζάμια τα΄ανοιχτού παράθυρου

Τα μούσκλα του μπράτσου του κι οι νιόβγαλτες τρίχες του κόρφου του.

Ξέχναγαν οι γριές το τσουκάλι τους-μύριζε το καμένο φα ϊ στη συνοικία

Τρέχαν στους δρόμους,φώναζαν ζήτω-

Αχ κι οι ροδιές ν΄ανάβουν κόκκινα βεγγαλικά στου περβολιού το Πάσχα

Και τα χουνιά από γειτονιά σε γειτονιά

Ναν το λαλάν ναν το λαλάν:

Γειά και χαρά Λέ,μωρέ Λέ,γειά και χαρά σου Λευτεριά.

Γιάννης Ρίτσος

«ΟΙ γειτονιές του κόσμου»