Η περιφραστική πέτρα

Μίλα.

 Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.

 Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.

 Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,

 ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ

 μὲ τὴν ἀοριστία.

 Πές:

 «ἄδικα»,

 «δέντρο»,

 «γυμνό».

 Πές:

 «θὰ δοῦμε»,

 «ἀστάθμητο»,

 «βάρος».

 Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται

 μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.

 Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

 Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς

 ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

 Πὲς κάτι.

 Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

 Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει

 ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,

 ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,

 μὴν τὴ σῴζεις,

 πὲς

 «δὲν ἄκουσα».

Μίλα.

 Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,

 ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:

 ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,

 σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.

 Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα

 στὴν τύχη.

 Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.

 Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,

 πὲς «ἐλάχιστη»,

 ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.

 Ἐλάχιστη

 αἴσθηση,

 λύπη

 ὁλόκληρη

 δική μου.

 Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.

 Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.

 Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

 Πὲς «πέτρα»,

 ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

 Ἔτσι, ἴσα ἴσα,

 νὰ βάλω ἕναν τίτλο

 σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Κική Δημουλά

"το λίγο του κόσμου"


εκδ.Ικαρος 1971