Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

TENNESSEE WILLIAMS//CAMINO REAL// θεατρική απόδοση : Τότα Σακελλαρίου







-------------------------------------------------------------------------------------------------

ΖΑΚ: Γιατί η απογοήτευση να χαλάει πάντα τις σχέσεις των ανθρώπων;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Είμαστε τόσο μόνοι κι οι δυό μας…….τόσο μόνοι………

ΖΑΚ: Μόνοι είμαστε όταν δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο…

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ:Πρέπει να μην εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο…η μόνη μας άμυνα στην προδοσία……..

ΖΑΚ:Εγώ νομίζω πως η άμυνά μας είναι ο έρωτας…………………

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Ω Ζάκ,συνηθίσαμε ο ένας τον άλλο,είμαστε σαν αιχμαλωτισμένα γεράκια φυλακισμένα στο ίδιο κλουβί…μεγαλώσαμε…συνηθίσαμε..Να τι περνιέται γι΄αγάπη σε τούτη την σκοτεινή άκρη του Καμίνο Ρεάλ…γιατί τι έχουμε σίγουρο; Ούτε την ίδια μας την ύπαρξη…τι μέρος είναι αυτό; …Που βρισκόμαστε;..ποιόν να ρωτήσουμε;..αυτόν τον παράξενο γέρο που μας σαστίζει με τους υπαινιγμούς του..ή την ψευτοτσιγγάνα που διαβάζει τα χαρτιά και τα φύλλα του τσαγιού;…Ασήμαντα  γεγονότα…άγνωστοι άνθρωποι γύρω μας …και εμείς συνεχίζουμε…προς τα πού;..γιατί; ..Να τι μας προσφέρεται..και το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια μας…..Απειλούμαστε με έξωση..εδώ είναι ένα λιμάνι με αναχωρήσεις και αφίξεις ..καμιά  μονιμότητα..και που να πάμε;Στο σανατόριο ή στο Ρίτς; Κι ούτε είναι εύκολο να περάσεις στην Τέρρα Ινκόγκνιτα..Είμαστε μόνοι μας ..φοβισμένοι..οι σκουπιδιάρηδες πολύ κοντά…ετσι αν κι έχουμε πληγώσει ο ένας τον άλλο..αγκαλιαζόμαστε σφιχτά σε ένα σκοτάδι απ’ το οποίο δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε..Στριμωχνόμαστε παρέα, προκειμένου να ανακουφιστούμε..αυτό περνιέται για αγάπη στην άκρη ενός δρόμου που κάποτε γνώρισε μεγάλες δόξες..τι είναι αυτό το συναίσθημα που μας ενώνει; Κάτι…ναι,..κάτι εύθραυστο..άπιαστο..που δεν πονάει..Ενα είδος βιολέτας που θα μπορούσε να φυτρώσει στο φεγγάρι ή σε απάτητα φαράγγια ..γεμάτα λίπασμα..απ΄τα νεκρά πουλιά ..που πέφτουν..Αυτά τα πουλιά..τάχουμε δεί..οι σκιές τους τριγυρίζουν στην πλατεία.Τ΄ακουσα να χτυπάνε τα φτερά τους όπως χτυπάνε οι γριές παραδουλεύτρες τα φθαρμένα χαλιά…Αλλά η τρυφερότητα..οι βιολέτες των βουνών..δεν μπορούν να σπάσουν τα βράχια..

ΖΑΚ: ΟΙ βιολέτες των βουνών μπορούν να σπάσουν τα βράχια ,αν το πιστέψεις και τις αφήσεις να μεγαλώσουν………………….


TENNESSEE WILLIAMS//CAMINO REAL//Δέκατη σκηνή (απόσπασμα)

θεατρική απόδοση : Τότα Σακελλαρίου






2 σχόλια:

censurasigloXXI είπε...

Όμορφο κείμενο και πολή καλή μουσική!

Καλό σου μήνα και ευχαριστώ.

κοκκινη κισσα είπε...

Βερόνικα υπέροχο έργο ετσι κι αλλιώς!!
..και η μουσική απο τα πολυαγαπημένα μου !!!
νασαι καλά..καλό μήνα νάχουμε!!!!!