...... μια μεταφορά

             

          

 Το άγγιγμα

Για μήνες το χέρι μου σφραγίστηκε
σ' ένα τενεκεδάκι. Τίποτα δεν υπήρχε εκεί παρά υπόγειες ράγες.
Ίσως οι μώλωπες, σκέφτηκα,
ο λόγος να 'ναι που το 'χουνε σφαλίσει.
Μα σαν κοίταξα μέσα ήταν απλωμένο εκεί ήσυχα.
Θα μπορούσες  να μάθεις το χρόνο απ' αυτό, σκέφτηκα,
σαν από ρολόι, από τους πέντε κόμπους των δαχτύλων του
και τις λεπτές υποδόριες φλέβες.
Κείτεται 'κει σαν λιπόθυμη γυναίκα
ταϊσμένη από σωλήνες που αγνοούσε.

Το χέρι κατέρρευσε,
ένα μικρό ξυλιασμένο περιστέρι
που κλείστηκε στην απομόνωση.
Το γύρισα απ' την άλλη και η παλάμη ήταν γερασμένη,
οι γραμμές της μοιάζαν με ίχνη κεντημένα από λεπτή βελόνα
και ραμμένες τελεσίδικα ανάμεσα στα δάχτυλα.
Ήταν χοντρό και μαλακό και τυφλό σε κάποια σημεία.
Μονάχα ευάλωτο.

Κι όλ' αυτά είναι μια μεταφορά.
Ένα κοινό χέρι - απλώς έρημο
για ν' αγγίζει κάτι
που ανταποδίδει με άγγιγμα.
Η σκύλα αρνείται να το κάνει.
Η ουρά της παιχνιδίζει το βράχο για ένα βάτραχο.
Δεν είμαι παρά μια περίπτωση σκυλοτροφής.
Της ανήκει η ίδια της η πείνα.
Οι αδερφές μου αρνούνται να το κάνουν.
Ζουν στην εποχή του σχολείου, με εξαίρεση τα τρυφερά κουμπιά
και τα δάκρυα που τρέχουν λεμονάδα.

Ο πατέρας μου αρνείται να το κάνει.
Έρχεται πακέτο με το σπίτι και τη νύχτα μάλιστα
ζει σε μια μηχανή, κατασκευασμένη απ' τη μητέρα μου,
και είναι καλολαδωμένος απ' τη δουλειά του, τη δουλειά του.

Το πρόβλημα είναι
ότι θ' άφηνα τις χειρονομίες μου να παγώσουν.
Το πρόβλημα δεν ήταν
στην κουζίνα ή στις τουλίπες
μα αποκλειστικά στο κεφάλι μου, το κεφάλι μου.

Όλ' αυτά γίναν παρελθόν μετά.
Το χέρι σου βρήκε το δικό μου.
Η ζωή όρμησε στα δάχτυλά μου σαν θρόμβος αίματος.
Ω, ξυλουργέ μου,
τα δάχτυλα ξαναχτίστηκαν.
Χορεύουν με τα δικά σου.
Χορεύουν στη σοφίτα και στη Βιέννη.
Το χέρι μου είναι ζωντανό παντού στην Αμερική.
Ούτε ο θάνατος δεν μπορεί να το σταματήσει,
ο θάνατος στάζει ίδιον αίμα.
Τίποτα δεν θα το σταματήσει, γιατί τούτο είναι το βασίλειο,
το βασίλειο το επερχόμενο.

Anne Sexton

Ερωτικά ποιήματα

μετάφραση:Ευτυχία Παναγιώτου

εκδόσεις Μελάνι