Το Πλοίο Φάντασμα
Μιαν άνοιξη ήρθε σ’ ένανε γιαλό να δέσει
σκαρί μπλε, ξένο σαν της θάλασσας τα χάδια,
με μαζεμένα τα πανιά· και πιάνει θέση
πεντάρφανο και φορτωμένο, δίχως άδεια.
Εκεί λιαζόταν –μόνο... – μήνα με το μήνα·
και τό’βλεπε να λιάζεται το μέγα πλήθος·
κανένας όμως δεν του ετράβαε την καρίνα
να ξεκολλήσει απ’ το γλαυκό και μέγα βύθος.
Τις νύχτες, σύσσωμοι και αρκούντως γητεμένοι,
μια μουσική παράξενη και δίχως βάρος
στα ξάρτια ακούγαμε ν’ ανεβοκατεβαίνει·
μα ούτ’ ένας από ’μας, που να καταλαβαίνει,
δεν βρήκε στο καράβι ν’ ανεβεί το θάρρος.
Μια νύχτα ακολουθεί το πλοίο ένα μαύρο αστέρι
και, δίχως να το ξέρει, πέφτει σε μια ξέρα·
κι η άνοιξη, σαν μπήκε, φάντασμα σε μέρη
το βρήκε, που ’ν’ πιο πέρα και απ’ το πέρα.
BERTOLT BRECHT
μετάφραση :Γιώργος Κεντρωτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου