ΟΦΗΛΙΑ : σε αγνή ψυχή το πλούσιο χάρισμα φτωχαίνει

Σαν τύχει ο χαριστής κακός να γένει.

ΑΜΛΕΤ ,Πράξη Γ,σκηνή 1

Πάντα πίστευα οτι ενας άνθρωπος βαθύτατα πνευματικός είναι φύσει και έντιμος. Πως ενας άνθρωπος με γνήσιο ταλέντο δεν μπορεί να είναι μικρόψυχος και πως ενας άνθρωπος με παιδεία, πρέπει να εχει τουλάχιστον την στοιχειώδη ικανότητα να διαχωρίζει την δημόσια από την ιδιωτική σφαίρα και να θέτει διαχωριστικές και ευκρινείς γραμμές.

Είναι πάντα λυπηρό, όταν διαπιστώνει κανείς,πως υπάρχει μέγιστη ελαφρότητα και γιατί όχι κακοήθεια στις καθημερινές συναναστροφές ανθρώπων,που εν γένει καμώνονται πως ασχολούνται με την ποίηση, το θέατρο, την λογοτεχνία ..τις τέχνες γενικότερα.

Η ανθρώπινη ματαιοδοξία εκεί διεκδικεί τα πρωτεία.

«Ουράνιες φιλίες»γεννιούνται και πεθαίνουν εν μία νυκτί,χάριν μιας δόξας εφήμερης, λυκοφιλίες μεσουρανούν ευκαιρίας δοθείσης με στόχο να "λερώσουν" κάποιο καινούργιο πρόσωπο που πιστεύουν οτι είναι ανερχόμενο στο καλλιτεχνικό στερέωμα,συμμαχίες στήνονται και άλλες διαλύονται αυτοστιγμής…!!!!!

Οι -περί παντός επιστητού - τυρβάζοντες (οι τηλεφωνικές γραμμές παίρνουν φωτιά) διεκδικούν ένα κομμάτι ουρανό με θεμιτά αλλά κυρίως αθέμιτα μέσα υιοθετώντας γνωστές σε ολους μας αξιομνημόνευτες πρακτικές

Τα χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη»,σε ευαίσθητες δηλ. περιοχές, δίνουν και παίρνουν..εκεί ο χώρος του θεάματος διεκδικεί τα σκήπτρα ,αλλά και οι υπόλοιποι χώροι , δεν πάνε πίσω…για αυτό και τόσος συνωστισμός σε θέσεις εξουσίας(κριτικού θεάτρου,κινηματογράφου,λογοτεχνίας,κτλ)

Όλα τα απωθημένα στον αέρα!!!

Στην Ελλάδα του" ότι δηλώσεις είσαι" , προς τι οι σπουδές αλλωστε !!! ( εδώ ταιριάζει ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα),κάποιοι κραδαίνουν τη γραφίδα τους (υποκατάστατο),για να «ξεκαθαρίσουν» λογαριασμούς που νομίζουν ότι εχουν.

Ο στόχος εχει σημασία ..και πάντα είναι ο ίδιος ,όποιος(πρόσωπο εννοείται) ποικιλοτρόπως δεν μας κάθεται καλά.

Και έτσι κάθε φορά μου επιβεβαιώνεται πόσο μεγάλη επιστήμη είναι η Φυσική,η γνώση και η κατανόηση του μεγέθους μας,της φθαρτότητάς μας και της θνητότητας εν τέλει ,όπως ορίζεται μέσα από την ερμηνεία των φυσικών νόμων..

Αλλά και πόσο γερά θεμελιωμένος χρειάζεται να είναι,σε μία συνείδηση ,αυτός ο υπαρξιακός ανα -στοχασμός για το πεπερασμένο και το ατελές της ύπαρξης απέναντι στην συμπαντική απειρότητα και χάρη,ώστε ο καλλιτέχνης -δημιουργός με τέτοιο υψηλό μέτρο σύγκρισης να γεννά ομορφιά και οχι ασχήμια, μικρότητα, σκουπίδι και καταστροφή.