Της μύτης μιά ακρίτσα
4.Μερικές φορές πάλι,ο αλλος μου φαινεται υποταγμένος σε ενα πόθο.Εκείνο που τον κηλιδώνει τότε ,στα μάτια μου,δεν είναι ενας πόθος διαμορφωμένος,επώνυμος,ισορροπημένος,σωστά κατευθυνόμενος-σε αυτήν την περίπτωσηαπλώς θα ζήλευα(και τότε εχουμε να κάνουμε με μια αλλου είδους απήχηση).Αυτό που διακρίνω στον αλλον,δίχως εκείνος να εχει πλήρη επίγνωση του πράγματος,είναι απλώς ενας γεννώμενος πόθος,μια ώθηση πόθου: τον βλέπω την ώρα της κουβέντας,να παραδέρνει,να πολυμερίζεται,να πολυπραγμονεί,να παίρνει θέση αιτούντος απέναντι σε ενα τρίτο,να κρέμεται κατά κάποιο τρόπο,απο πάνω του για να σαγηνεύσει.Παρατηρήστε την τάδε συνάθροιση: θα δείτε το υποκείμενο αυτό να τρελαίνεται(διακριτικά,κοσμικά) για το δείνα αλλο,να ωθείται για να αποκτήσει μια σχέση πιο θερμή,πιο απαιτητική,πιο κολακευτική: πιάνω τον αλλον,αν μπορούμε να το πούμε ετσι, επ' αυτοφώρω,να διαπράττει το αδίκημα του αυτοπληθωρισμού.
Διακρίνω ενα μένος υπάρξεως,που δεν απέχει πολύ απο αυτό που ο Σάντ θα αποκαλούσε εγκεφαλικό κοχλασμό.Κι αν ο προκαλούμενος εταίρος ανταποκρίνεται ανάλογα η σκηνή γίνεται γελοία: βλέπω δύο παγόνια που φουσκώνουν το ένα μπροστά στο αλλο.Η εικόνα διαφθείρεται ,γιατί αυτός που αντικρίζω τότε ξαφνικά είναι κάποιος αλλος (κι όχι πιά ο αλλος),κάποιος ξένος(κάποιος τρελός;).
(οπως ο Ζίντ,στο τρένο της Μπίσκρα,ενδίδοντας στο παιχνίδι τριών Αλγερινών μαθητών,"φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας",μπροστά στη γυναίκα του που έκανε πως διαβάζει,είχε υφος "εγκληματία ή τρελού"
Μήπως κάθε αλλος πόθος εκτός απο τον δικό μου δεν είναι τρελός;)
ΡΟΛΑΝ ΜΠΑΡΤ
Αποσπάσματα ερωτικού λόγου/
μτφρ:Βασίλη Παπαβασιλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου