...το μισό βάρος....

ΙΑΣΟΝΑΣ: (την πλησιάζει και της πιάνει το χέρι): Λοιπόν,ακουσέ με.Δε μπορώ να σε εμποδίσω να είσαι ο εαυτός σου.Δε μπορώ να σε εμποδίσω να κάνεις το κακό που κουβαλάς μέσα σου.Ο κύβος εξ αλλου ,ρίχτηκε……………Τα λόγια δεν είναι τίποτα,αλλά χρειάζεται να τα πούμε.Κι αν είναι ανάγκη απόψε να προστεθώ κι εγώ στον αριθμό των νεκρών αυτής της ιστορίας,επιθυμώ να πεθάνω εξαγνισμένος από τα λόγια μου.
Σε αγάπησα Μήδεια όπως αγαπά ενας άντρας μια γυναίκα ,για πρώτη φορά.Δε γνώρισες ούτε γεύτηκες δίχως άλλο παρά μονάχα εκείνο τον έρωτα ,εγώ όμως σου χάρισα κάτι πιο πολύ από ένα αντρικό έρωτα-ισως χωρίς να το μάθεις ποτέ.Χάθηκα μέσα σου όπως χάνεται ένα παιδί μές τη γυναίκα που το έφερε στο κόσμο.Ησουνα η πατρίδα μου για πολύ καιρό,το φώς μου,ήσουνα ο αέρας που ανάσαινα,το νερό που έπρεπε να πιώ για να ζήσω,και το ψωμί της κάθε μέρας…..Σε αγάπησα στην αρχή Μήδεια,όπως με αγάπησες και εσύ: μέσω του εαυτού μου.Ο κόσμος ηταν ο Ιάσονας,η χαρά του Ιάσονα,το θάρρος του ,κι η δύναμή του-η πείνα του.Κι αν είχαμε κι οι δυό μας δόντια μεγάλα ,θα ρχόταν σίγουρα μια μέρα που θα κατασπαράζαμε ο ένας τον άλλο…………………….Τίς ξέχασες τις μέρες εκείνες που δεν κάναμε τίποτα ,που τίποτα δεν σκεφτήκαμε ο ένας χωρίς τον άλλο; Δυό συνένοχοι ,μπρός στη ζωή που χε γίνει σκληρή,δυό μικρά αδερφάκια που κουβαλούσαν τη σάκα τους,ολόιδια στη ζωή ,στο θάνατο,με τα μανίκια κατεβασμένα,χωρίς ιστορίες πιά,καθένας κουβαλώντας το μισό βάρος,καθένας με το μαχαίρι του στα σκληρά χτυπήματα να μοιραζόμαστε τις ταλαιπωρίες ,να μοιραζόμαστε το νερό όταν καθόμαστε να φάμε.Θα σε έκανα να ντρέπεσαι αν σου είχα απλώσει το χέρι όταν το πέρασμα ήταν δύσκολο,αν σου είχα προσφέρει βοήθεια.Ο Ιασονας δεν διάταζε πιά παρά ένα μονάχα μικρό αργοναύτη.ο μικρός μου ευαίσθητος οπλισμός,με τα μαλλιά τυλιγμένα ψηλά σε ένα μαντήλι ,με τα ίσια και καθαρά του μάτια ,ησουν εσύ.Ομως μπορούσα ακόμα να κατακτήσω τον κόσμο με την μικρή πιστή μου ομάδα.Το πρώτο πρωί πάνω στην Αργώ,με τους τριάντα ναύτες μου που μου είχαν δώσει τη ζωή τους,δεν είχα νιώσει τόσο δυνατός…και το βράδυ ,όταν ρίχναμε άγκυρα ο στρατιώτης κι ο καπετάνιος γδυνόντουσαν ο ένας πλάι στον αλλον ,έκπληκτοι που ξανάβρισκαν έναν άντρα και μια γυναίκα κάτω από την ίδια στολή τους,έκπληκτοι που έκαναν έρωτα.
Μπορεί τώρα να είμαστε δυστυχισμένοι,Μήδεια,μπορεί να ξεσκίσουμε ο ένας τον αλλον και να βασανιστούμε.Οι μέρες εκείνες μας δόθηκαν και δεν μπορεί ποτέ να υπάρχει ντροπή και αίμα που τις λεκιάζει…
Υστερα ο μικρός στρατιώτης ξαναπήρε το γυναικείο του πρόσωπο,κι ο καπετάνιος χρειάστηκε κι αυτός να ξαναγίνει άντρας,κι αρχίσαμε τότε να πληγωνόμαστε.Αλλα κορίτσια περνούσαν στους δρόμους κι εγώ δεν μπορούσα να εμποδίσω τον εαυτό μου να τα κοιτάζει.Κατάπληκτος άκουσα για πρώτη φορά ,το γέλιο σου να λυώνει ,μέσα στο γέλιο άλλων αντρών.Υστερα ήρθαν τα ψέματά σου.Ενα μονάχα στην αρχή,που μας ακολουθόύσε για καιρό σαν δηλητηριώδες ερπετό που δεν τολμούσαμε ,γυρνώντας να στηλώσουμε πάνω του το βλέμμα μας ,κι ύστερα αλλα κάθε μέρα και πιο πολλά.Και το βράδυ ,όταν εσμίγαμε σιωπηλά,νοιώθοντας ντροπή για τα συνένοχα ακόμα σωματά μας ,όλα τους σάλευαν κι ανάσαινα ολόγυρά μας μέσα στην νύχτα.Το μίσος μας πρέπει να γεννήθηκε τότε,σε ένα από εκείνα τα δίχως τρυφερότητα παλαίματα,κι από τότε είμαστε τρείς αυτοί που φεύγαμε..εσύ,εγώ και το μίσος αναμεσά μας.Ομως γιατί να ξαναμιλάμε γι αυτό που είναι πίά πεθαμένο; Και το δικό μου μίσος είναι πεθαμένο…
ΜΗΔΕΙΑ: Αφού μιλάμε για πράγματα πεθαμένα ,γιατί πονάμε Ιάσονα,τόσο πολύ κι οι δυό μας;
ΙΑΣΟΝΑΣ: Γιατί όλα τα πράγματα είναι σκληρό να γεννιώνται σε αυτόν τον κόσμο,το ίδιο σκληρό όπως κα ι να πεθαίνουν..
……………………………………..
ΖΑΝ ΑΝΟΥΙΓ
ΜΗΔΕΙΑ
Μτφρ:Φώντας Κονδύλης