2 ποιήματα | Έφη Καλογεροπούλου
με νερό και σκοτάδι
έφευγε ήσυχα
αφήνοντας πίσω του μισάνοιχτη την πόρτα
και το πόμολο ζεστό
απ τις ρωγμές των τοίχων
πέτρες ψιθύριζαν προσευχές
ο ενσαρκωμένος χρόνος σε αρπάζει
και σε πετάει πίσω απ το παράθυρο
του έρωτα
στην ασύνορη άκρη της αγάπης
εκεί
ο φόβος της εγκατάλειψης
έχει την ησυχία του βλέμματος
που έχει τινάξει πριν τη λάσπη του
στον τοίχο
σιωπές στρώνει τώρα
το ανεξάντλητο
απαντήσεις σε ερωτήσεις βουβές
παγίδες χορτασμένων από την απώλεια
εντόμων και την αλαζονεία του θύματος
που θρηνεί
τον εαυτό του
παγίδες
που μόνο το απέραντο ξεπλένει
με νερό και σκοτάδι
***
Titanic bar
χωρίς πίστη, η ελπίδα αλλάζει βλέμμα
ζαρώνει
το αίμα της λιμνάζει
το νερό δεν ξεδιψά
σέρνει απλά τα πόδια του στην άσφαλτο
σκοτάδι ροκανίζει τα υπόλοιπα
πέφτω δίπλα μου τρομάζοντας
τυφλός, άδειος εικόνας
ό,τι τελειώνει ένα πρωί είναι
θάνατος που κοιμίζει γλυκά τα περιστέρια
το μαύρο βάφει
η φωτιά καίει
η μνήμη καίγεται
θα κρατάς πάντα σπίτι σου το χαλασμένο ραδιόφωνο
θα φεύγω πάντα ξημερώματα πατώντας
σε κεραίες τηλεόρασης και σκοτωμένα τσιγάρα
άσπρα
κάτι μυρίζει
οινόπνευμα και μέλι
οι ταξιδιώτες συνήθως
αφήνουν πίσω τους την πόρτα
ανοιχτή
θερμές ευχαριστίες στον Σωτήρη Παστάκα και το περιοδικό Φτερά Χήνας
για την φιλοξενία!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου