ΤΕΝΝΕΣΗ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ 
μτφρ: ΝΙΚΟΣ ΣΠΑΝΙΑΣ (σκηνή εβδομη)
 
ΤΟΜ: Δεν πήγα στο φεγγάρι πήγα πολύ πιο πέρα—τι ο χρόνος είναι το μακρότερο διάστημα που χωρίζει δυό τόπους…σε λίγο πήρα φύσημα από τη δουλειά,γιατί έγραψα ένα ποίημα σε ένα κουτί από παπούτσια…Αφησα το Σαίν-Λούις .Κατέβηκα τούτα τα σκαλιά για τελευταία φορά και ακολούθησα τα χνάρια του πατέρα μου ,πασκίζοντας να βρώ στην κίνηση αυτό που ήταν χαμένο στο διάστημα…Ταξίδεψα ένα γύρω για πολύ.Οι πολιτείες σαρώνονταν σαν πεθαμένα φύλλα,φύλλα λαμπρά,μα που ήταν μαδημένα απ τα κλαδιά!!! ..Θα σταματούσα μα ήταν κάτι που με κυνηγούσε!! Πρόβαινε ξαφνικά μπροστά μου,απρόσμενα και αναπάντεχα.Ισως ν α ήτανε μόνο ένα κομμάτι διάφανο γυαλί..Ισως να περπατώ τη νύχτα μές στους δρόμους και να έχω βρεί συντρόφους! Περνώ τη φωτισμένη βιτρίνα ενός μυροπωλείου.Η βιτρίνα είναι γεμάτη κομμάτια ,γυαλιά χρωματιστά,λεπτοκάμωτες μποτιλίτσες,διάφανες,με απαλά χρώματα,σαν κομμάτια σκόρπιου ουράνιου τόξου…Και τότε,ξαφνικά με αγγίζει στον ώμο η αδερφή μου.Γυρίζω και την κοιτάω κατάματα…Ω,Λάουρα,Λάουρα!! Πολέμησα να σε αφήσω πίσω μου ,μα είμαι πιο πιστός απ ότι είχα σκοπό ν α ήμουν!! Ψάχνω για τσιγάρο,στρίβω στη γωνιά,τρέχω στον κινηματογράφο ή στο μπάρ,αγοράζω ένα ποτό,μιλάω στον ξένο που με προσπερνά.Ο,τι να είναι ,φτάνει να σβήσουν τα κεριά!
(Η Λάουρα σκύβει στα κεριά)
Γιατί ο κόσμος σήμερα φωτίζεται με α σ τ ρ α π έ ς! Σβήσε τα κεριά ,Λάουρα! Κι έτσι,γειά σας!!...
(Η Λάουρα σβήνει τα κεριά)…ΤΕΛΟΣ