Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016



Κανένα νόημα. Θα μπορούσε. Αλλα δεν.
Ο,τι δεν. Δεν θα .
Εμεινε μόνο ένα μούδιασμα στα πέλματα μιας μισοτελειωμένης κίνησης
που άδειασε από αίμα
Κι οι λέξεις αμήχανες αιωρήθηκαν πάνω από διάφανο κενό
που το παρέσυρε παράξενος αέρας
Υστερα έγιναν λάβα. Παγωμένη
Τα εύφλεκτα υλικά τους ξεχάστηκαν σε μια αιώνια στοχαστικότητα
παγιδεύοντας στην ανάσα τους κάθε σφυγμό ζωής
Η μικρή πολυτέλεια της ακινησίας έθρεψε κάθε τους κίνηση
Η θερμοκρασία έπεσε
Το ξέρω.Ο Αόριστος χρόνος αιμορραγεί και διαλύεται στο υγρό
χειρόγραφο της μέρας
Ο,τι δίνει ζωή στο άγραφο επιστρέφει από τον κόσμο της σιωπής
και μας χρεώνει
Μοιάζει τότε επιστροφή η αναχώρηση και αρχή ξανά το τέλος.

©Εφη Καλογεροπούλου
Προδημοσίευση /κτχρ


Δεν υπάρχουν σχόλια: