Είμαι εγώ
που κατεβαίνω πάλι
του νερού
το άγριο μονοπάτι
κόντρα
σε Ήλιο και Θεό
μαύρα τριαντάφυλλα βυθού
γλάρων επιθυμίες μετρώντας
εκεί
που καθρέφτες πληθυντικοί
σκοτάδι βυθίζουν στα μάτια των ψαριών
και τρόμο
από χθεσινά ναυάγια
ανάστροφα συνεχίζω
σε δίχτυα σιωπής κι ανεμοδείχτες
διασχίζοντας
φλέβες πληγωμένης άμμου
σε κατακόρυφους κι οριζόντιους δρόμους
άγνωστους
πλέοντας ανάμεσα
σε κύμα αφρισμένο
αίμα της θάλασσας
λευκό.

It’s me again
going down
the water’s
rough path
against
the Sun and God
black roses of the deep, counting
seagulls’ wishes
there
where plural mirrors
immerse darkness in the eyes of fish
and fear
from yester shipwrecks
I continue in reverse
in nets of silence and weathervanes
traversing
the veins of wounded sand
on unknown
vertical and horizontal roads
floating between
a foaming wave
the sea’s white
blood.

ΕΦΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΡΗΜΟΣ ΟΠΩΣ ΕΡΩΤΑΣ/DESERT AS DESIRE/
 
ΜΤΦΡ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ
εκδ:ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ ΠΟΙΕΙΝ,2015