Γιώργος Μαρκόπουλος

ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Τις Κυριακές το απόγευμα
Οι πόρτες των πολυκατοικιών
Μου θυμίζουν κάτι παλιά αρχοντικά μαυσωλεία που τα ξέχασαν.
Αν τύχει και έχουν στην είσοδο και κανέναν κισσό
ή κανένα άλλο αναρριχόμενο,
τότε πιά είναι που είναι.

Εδώ,κοιμήθηκαν οι φίλες μας,ανώνυμες και ξένες.
Δεν άντεξαν να διαλέξουν
μήτε και την τελευταία ευκαιρία που τους απόμενε:
Να μείνουν συναισθηματικές.

Ανάβεις το φώς.Σβήνεις το φώς.

Θέλω να σε αγαπήσω όσο τίποτα άλλο,
θέλω να σε έχω, να μη δουλεύεις.
Να σου αγοράσω όλα τα παιχνίδια που υπάρχουν,για να παίζεις.
Γιατί εγώ μικρός έπαιζα με κάτι χαλασμένα τρενάκια
Των παιδιών μιάς πλούσιας κυρίας
Που τα έδινε στη μάνα μου Χριστούγεννα και Πάσχα.

Ανάβεις το φώς.Σβήνεις το φώς.

Μια γριά θρήσκα ταίζει τα γατιά της στον φωταγωγό.

Παίζεις ανυποψίαστη.

Μαλλιά μακριά,πόδια μακριά,γυμνά.

Παίρνει ο αγέρας το φουστάνι σου.

Γιώργος Μαρκόπουλος
(ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1968-1976)
«Η ΘΛΙΨΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΑΣΤΙΟΥ»
ΕΚΔ:ΕΓΝΑΤΙΑ,1980