Για το δάγκωμα της οχιάς!!

Για το δάγκωμα της οχιάς

Μια μέρα που έκανε ζέστη, ο Ζαρατούστρα είχε αποκοιμηθεί κάτω από μια συκιά, με τα μπράτσα του ακουμπισμένα πάνω στο πρόσωπο του. Τότε ήρθε μια οχιά και τον δάγκωσε στο λαιμό.
Ο Ζαρατούστρα φώναξε από πόνο. Μόλις τράβηξε το μπράτσο από το πρόσωπο, είδε το φίδι: τότε εκείνο αναγνώρισε τα μάτια του Ζαρατούστρα, συστράφηκε αδέξια και θέλησε να γλιστρήσει από κει. «Μα όχι», είπε ο Ζαρατούστρα. «δεν σε ευχαρίστησα ακόμη!
 Με ξύπνησες την κατάλληλη στιγμή, είναι μακρύς ακόμη ο δρόμος μου.» «Ο δρόμος σου είναι λίγος», είπε η οχιά θλιμμένα. «το δηλητήριό μου σκοτώνει.»
Ο Ζαρατούστρα γέλασε. «Πότε πέθανε ένας δράκοντας από το δάγκωμα ενός φιδιού;» είπε. «Πάρε όμως πίσω το δηλητήριο σου! Δεν είσαι αρκετά πλούσια για να μου το χαρίσεις.»
Τότε το φίδι τυλίχτηκε ξανά στο λαιμό του και του ρούφηξε την πληγή. Όταν το διηγήθηκε αυτό μια μέρα ο Ζαρατούστρα στους μαθητές του, τον ρώτησαν: «και ποιο είναι, ω Ζαρατούστρα, το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας σου;»
Τότε ο Ζαρατούστρα απάντησε ως εξής: «Καταστροφέα της ηθικής με αποκαλούν οι καλοί και οι δίκαιοι: η ιστορία μου είναι μη ηθική.
Όταν έχετε έναν εχθρό, μη του ανταποδίδετε το κακό με καλό: γιατί αυτό θα τον έκανε να ντραπεί. Αλλά να του αποδείξετε ότι σας έκανε κάτι καλό.
Καλύτερα να οργίζεστε παρά να ταπεινώνετε!
Κι αν σας καταριούνται, δεν μ' αρέσει να θέλετε μετά να τους ευλογήσετε.
Καλύτερα να τους καταραστείτε κι εσείς λίγο!
 Κι αν σας κάνουν καμιά μεγάλη αδικία, προσθέσετε σ' αυτήν πέντε μικρές! Είναι φρικτό να βλέπεις έναν μόνο του, που τον συντρίβει η αδικία.
Το ξέρετε; Μια μοιρασμένη αδικία είναι ήδη μισό δίκιο.
Και την αδικία πρέπει να την παίρνει/πάνω του εκείνος που μπορεί να τη σηκώσει!
 Μια μικρή εκδίκηση είναι πιο ανθρώπινο πράγμα από το να μην υπάρχει καθόλου εκδίκηση.
 Και αν η τιμωρία δεν είναι κ
αι δικαίωμα και τιμή για τον παραβάτη, τότε δεν μου αρέσει το είδος της τιμωρίας που επιβάλετε. Ευγενέστερο είναι να δίνει κανείς άδικο στον εαυτό του παρά να βρίσκει δίκιο, ιδίως όταν έχει δίκιο. Μόνο που πρέπει να είναι κανείς αρκετά πλούσιος γι' αυτό.Δεν μου αρέσει η ψυχρή δικαιοσύνη σας. και με το μάτι των δικαστών  σας με κοιτάζει πάντα ο δήμιος και το κρύο του τσεκούρι.
Πείτε, πού βρίσκεται η δικαιοσύνη, ποιος είναι αγάπη με μάτια που βλέπουν; Βρείτε την λοιπόν για μένα, αυτήν την αγάπη που δεν κουβαλά μόνο κάθε τιμωρία αλλά και κάθε ενοχή!
Βρείτε την λοιπόν για μένα, αυτήν την δικαιοσύνη που αθωώνει τους πάντες, εκτός από τους δικαστές!
Θέλετε να ακούσετε και τούτο;
 Για εκείνον που θέλει να είναι εκ βαθέων δίκαιος, γι' αυτόν ακόμη και το ψέμα γίνεται φιλία για τους ανθρώπους.
Πώς μπορώ όμως να είμαι εκ βαθέων δίκαιος;
Πώς μπορώ να δίνω στον καθένα το δικό του!
Ας μου είναι αρκετό αυτό: δίνω στον καθένα το δικό μου.
Τέλος, αδελφοί μου, προσέξτε να μην κάνετε καμιά αδικία σε βάρος όλων των ερημιτών!
 Πώς θα μπορούσε να ξεχάσει ένας ερημίτης;
Πώς θα μπορούσε να προβεί σε αντίποινα; Ένας ερημίτης είναι σαν βαθύ πηγάδι.
Είναι εύκολο να ρίξει κανείς μια πέτρα μέσα εκεί. αν πάει όμως στον πάτο, πείτε μου, ποιος θα πάει να την ξανανεβάσει;
Προσέχετε να μην προσβάλετε τον ερημίτη!
Αν όμως το κάνετε, τότε σκοτώστε τον κιόλας!»
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ
μτφρ: Ζήσης Σαρίκας
εκδ: Νησίδες