Καλλιόπη Σκαρίμπα /ποίηση

ΚΛΟΟΥΝ

Τούτο τον χρόνο αγάπη μου -λέω να λησμονήσω
δεν ήτανε το νόημά σου μια χούφτα κουρνιαχτός;
κι εγώ ένας κλόουν; λέω λοιπόν στη θλίψη… μιας νυχτός
μ’ ένα τριαντάφυλλο νεκρό να σ’ αποχαιρετίσω.

Θα φύγω∙ οι δήθεν φίλοι μου, τ’ απολωλότα φίδια
Ω! ξέρω θα με ειρωνευτούν «τι λόξα πάλι αυτή»
σαρκαστική κι εφήμερη καθώς θά ‘χω βαφτεί
μια προστυχιά τα χείλη μου μια κοροϊδία τα φρύδια.

…Κλόουν ! Το δράμα; ο δαίμονας μέσα μου μέσα μου θα το παίξει,
καθώς θα γέρνω μυστικά στις φρίκες του κενού
καρικατούρα τραγική με ραγισμένο νου
και την τιμή μου αφ’ υψηλού μην στάξει και μην βρέξει.

Σε τσίρκο ανισόρροπον∙ δυσνόητη Παλλάδα
θα μ’ αγκαλιάσουν είδωλο φαιδροί κ’ υποκριτές
οι… φίλοι μου αναίσχυντοι, της τρέλας μου εραστές
σ’ αποκριάτικη πομπή γύρω μου αράδα… αράδα.

Κι εγώ; Μαζί τους∙ συρφετός με ύφος ξιπασμένο
και με μια χάρτινη καρδιά σκισμένη σαν πληγή
θα πάρω σβάρνα -αγάπη μου- παράφρονη τη Γη
με εκείνο το τριαντάφυλλο στ’ αυτί μου κρεμασμένο.

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ