ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ /Ο άνθρωπος που γελά (απόσπασμα)

(…)Σε λίγες στιγμές και τα δυό παιδιά ήτανε βυθισμένα στον ύπνο.

Οι ανάσες τους σμίγανε σε μιάν ανείπωτη ένωση.Ητανε κάτι παραπάνω από αγνότητα ,ήταν η άγνοια.Μιά νύχτα γάμου πρίν καταλάβουνε το φύλο τους.Το αγοράκι και το κοριτσάκι γυμνά,πλάι πλάι ,ζήσανε ,μέσα σε εκείνες τις σιωπηλές ώρες το σεραφικό σφίξιμο των ίσκιων.Τα όνειρα ,όσα μπορεί να ονειρευτεί άνθρωπος σε αυτή την ηλικία,πετούσαν από το ένα παιδί στο άλλο.Κάτω από τα κλειστά τους βλέφαρα ,υπήρχε σίγουρα το φώς των άστρων.Αν μπορούσε να βρεί εδώ τον τόπο της η λέξη γάμος ,τα παιδιά είχανε γίνει αντρόγυνο ,με τον ίδιο τρόπο που ήτανε κι άγγελοι..Τέτοιες αθωότητες μέσα σε τέτοια ερέβη,τέτοια αγνότητα μέσα σε τέτοιον εναγκαλισμό,τέτοια προκαταβολική βίωση στιγμών της ουράνιας ζωής απάνω στη γή,μονάχα στα παιδικά χρόνια μπορούν να υπάρξουνε και καμμιά απεραντοσύνη δεν μπορεί να φτάσει το μεγαλείο των παιδιών.

  Απ όλες τις αβύσσους,τούτη δώ είναι η πιο βαθειά.Ούτε η φριχτή διατήρηση ενός αλυσοδεμένου νεκρού πλάι στη ζωή,ούτε η τεράστια λύσσα του ωκεανού που δέρνει ένα ναυάγιο,ούτε η απέραντη λευκότητα του χιονιού που σαβανώνει την πλάση,δεν φτάνουν να μεταδώσουνε τέτοια συγκίνηση όση τα στόματα δυό παιδιών που αγγίζουνε θεία τόνα τ' άλλο μές στον ύπνο και που το άγγιγμά τους δεν είναι καν φιλί.Αρραβώνας ίσως.Ισως πάλι και καταστροφή.Πάνω σε τούτη την αντιπαράθεση πέφτει το βάρος του αγνώστου.Γοητευτικό πράμα.Μα ποιος ξέρει τάχα κι αν δεν είναι φοβερό;Σφίγγεται η καρδιά του ανθρώπου.Η αθωότητα είναι ανώτερη από την αρετή.Η αθωότητα είναι πλασμένη από ιερό σκοτάδι.

  Τα παιδιά κοιμόντανε.Τα παιδιά ήταν ήσυχα.Ζεστά.Η γύμνια των πλεγμένων τους κορμιών ,μπερδευότανε με την παρθενία της ψυχής τους.Βρισκόντανε κεί πέρα σα να βρισκόντανε σε φωλιά κρεμασμένων πάνω από την άβυσσο.(…)

Βίκτωρ Ουγκώ

Ο άνθρωπος που γελά

μτφρ:Γεωργίας Δεληγιάννη-Αναστασιάδη

εκδ: Δαρεμα