Εφη Καλογεροπούλου ///Ερημος όπως Ερωτας//εκδ μετρονόμος

 Ο ήχος της απώλειας τρύπιος

σφυρίζει μέσα του ο αέρας

φυσάει

μόνο στις εσοχές σωπαίνει

δίπλα

ένα καραβάνι τυφλών ποντικών

διασχίζει την πλατεία

σπασμένο πεζοδρόμιο στο αριστερό μου χέρι

και στο δεξί ένας δρόμος

κι εκεί τελειώνει∙

το τσιγάρο μου απόψε είναι δρόμος

το τσιγάρο μου απόψε είναι δρόμος

με προορισμό το άπειρο

μα το άπειρο είναι τυφλό

μπορεί να περιμένει

ναι μπορεί να περιμένει∙

σκοτάδι πηχτό

στο βάθος άγριο

μυρίζει έρωτας

χρόνος αυτός μαύρος

σημαδεμένος

γλιστρά στα πεζοδρόμια

–χέρι με χέρι–

νύχτα αυτή λευκή

τρεκλίζει

ένα τενεκεδάκι θάνατο κλωτσάει

και πάει εκεί που τελειώνει∙

ο δρόμος

ο κόσμος

πάνω κάτω

εκεί που τελειώνει∙

σε υψηλό σημείο τήξης

αχνίζει ο ήχος της απώλειας

βυθομετρώντας ουρανό και γη

αλλάζει η επιθυμία δέρμα

και το άπειρο

ένα απλωμένο πεινασμένο χέρι

που μπορεί να περιμένει∙

στο τέρμα της κεντρικής οδού

κάτω απ’ τη λάμπα

σ’ ένα παγκάκι

εξόριστοι ζωής κι οι δυο

με το ξημέρωμα

νεκρή αυτή – tattoo

στο μπράτσο του

θα χαραχτεί

για πάντα.

Εφη Καλογεροπούλου

ερημος όπως ερωτας

εκδ: μετρονόμος ,2015