(…)
“Τι γρήγορα που πέφτει η μέρα».
«Αλλη μια μέρα».
«Ελπίζω να μη σε ταλαιπωρώ».
«Μπα,μια χαρά.Αρκεί να μου έλεγες για πού τραβάμε».
Στον αέρα υπάρχει ένα ξάφνιασμα,υπάρχει εκείνη η στενόχωρη δυσφορία που μοιάζει τόσο με πλήξη,αλλα πίσω από τα λόγια μας οι παύσεις κρύβουν κι ένα είδος αποδοχής,μιάν αποδοχή και μια δόση ανομολόγητης εμπιστοσύνης,μιαν ανακούφιση ίδια μ’ εκείνη που νιώθαμε όταν αλληλοκοιτιόμασταν σιωπηλά και συνεννοούμασταν μια χαρά χωρίς να χρειάζεται να πολυμιλάμε.
Αναρωτιέμαι πώς να είναι το καινούργιο σπίτι σου στο βουνό,θυμάμαι πως κάποτε δεκαράκι δεν έδινες για τα υλικά αγαθά και οι πράξεις σου είχαν κάτι το άυλο,αν και οι λέξεις στο στόμα σου ήταν πάντα γεμάτες σάρκα.Ναι,νιώθω απελπισμένος,μα φταίει που ο ίδιος από μόνος μου έχω απελπιστεί ,από μόνος μου εδώ και καιρό είμαι ένας άνθρωπ ος προδομένος,παραδομένος σε μια μοναξιά που,ενώ μου σκίζει τη σάρκα ,με υπομένει με μυθική καλοσύνη,πάντοτε πρόθυμη να με καθησυχάσει και να με συγχωρέσει,ακόμη και να συγχρωτιστεί για χάρη μου με πράγματα άγνωστα,να διασχίσει μαζί μου τα πιο επικίνδυνα μέρη-μοναξιά που έχει μάθει να με ανέχεται και να μη με κρίνει για τις παρεκτροπές μου,που με ακούει αδιαμαρτύρητα και με προσοχή ,πιστή σαν σκυλί και ερωτική σαν δαμάλα,μοναξιά που,εξαιτίας της εγώ είμαι ένας άνθρωπος μόνος.
“Τι γρήγορα που πέφτει η μέρα».
«Αλλη μια μέρα».
«Ελπίζω να μη σε ταλαιπωρώ».
«Μπα,μια χαρά.Αρκεί να μου έλεγες για πού τραβάμε». (…)
ΧΡΥΣΑ ΦΑΝΤΗ
ΣΕ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ
Απόσπασμα από το διήγημα ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ
Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ ,2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου