Σάββατο 19 Απριλίου 2008

ο βασιλιάς της Ασίνης -η ανασκαφη ενός ποιήματος-


Στό αρχείο Σεφέρη βρέθηκαν έξι" σχεδιάσματα " του "βασιλιά της Ασίνης"-(Ημερολόγιο Καταστρώματος Α)- πού γράφτηκαν μεταξύ 1938 και 1940.
"σχεδίασμα πρώτο"
Ο Βασιλιάς της Ασίνης
Οι ραψωδοί δεν ήρθαν ως εδώ οι τραγικοί με ξέχασαν κι έπειτα
ήταν αργά για τα βουκολικά και τα ειδύλλια.
Οι άνθρωποι της Σίβυλλας με σμαραγδένια μάτια
με πηγαδίσια φωνή και με κόκκινα προσωπεία
προτίμησαν τους γειτονές μου:τίς Μυκήνες ,το Αργος
άνομες γυναίκες,βασιλιάδες φονικούς,κληρονομώντας το αίμα
σαν κόκκινη κλωστή πού δεν μπορεί να σπάσει.
Οι πέτρες μου - εξω από τον καιρό,κι ο γιαλός μου
ο μακρύς γιαλός μου βράδυ κι αυγή μονότονος
με τον άφθαρτο κυματισμό των κυμάτων-
εξω από τον καιρό-έξω από τον ρυθμό σωμάτων
τυφλών: ιστορίες της Κλυταιμνήστρας η του Θυέστη,
σάρκες κουρασμένες,σκοτωμένη η ζωή
μ άυτήν εζήσαν κι οι ψυχές κατέβηκαν στον Αδη
τσιρίζοντας λιγνά σπασμένα ,σα νυχτερίδες
κι η δικαιοσύνη γεννούσε την αδικία,στόν αιώνα.
Πήρα τον άλλο δρόμο τον απάνθρωπο.
Αρνήθηκα τα θυμωμένα χέρια,τα χείλια τα υγρά,τα δάκρυα
και τη λύσσα της ύπαρξης με σώματα παράφορα
τη φρίκη του ήλιου όταν πεθαίνει το παλικάρι
τη φρίκη της νύχτας σαν η γυναίκα γεννά
άπλωσα την ψυχή μου σ ένα μεγάλο κύκλο αδειανό
δεν ένιωθα τίς πέτρες, ηξερα πώς εκείνες με νιώθουν
δεν έβλεπα τ άστέρια,ήξερα πώς εκείνα με βλέπουν
κι η θάλασσα σκιρτούσε γύρω στη σάρκα μου.
Ημουνα το κενό πού εχτρεύεται η φύση
και πονέσαν άνθρωποι πολλοί εξαιτίας μου.
Σα δε γυρεύεις τίποτε γίνεσαι παράξενα σκληρός.
Ωστόσο μια φορά.......
Τα σχεδιάσματα σχολιάζονται αναλυτικά από τον Γ.Γιατρομανωλάκη στο βιβλίο του
"Ο Βασιλιάς της Ασίνης",η ανασκαφή ενός ποιήματος,Αθήνα ,εκδόσεις στιγμή 1986.,καθώς και οι λόγοι πού οδήγησαν τον ποιητή να ψάχνει την τελική μορφή του ποιήματος 2 χρόνια.
Ωστόσο ανάλυση για την ποιητική τεχνική και το πώς εγκαταλείπονται ποιητικές εικόνες και εφευρίσκονται άλλες ώσπού να οδηγηθεί ο ποιητής στη τελική μορφή διατυπώνει και ο φυσικός Κων.Χ.Μανωλόπουλος σε μιά εξαίρετη μελέτη στο έργο του "ο χρόνος της Φυσικής και ο χρόνος της ποίησης -Το παράδειγμα του Γ.Σεφέρη" πού μάλιστα εκτυπώθηκε και κυκλοφόρησε μετά τον πρόωρο χαμό του,με πρωτοβουλία συναδέλφων και φίλων του.,εκδ.Κώδικας 2003.

6 σχόλια:

Spyros Vlahos είπε...

Δε διάβασα, βαριόμουνα μεγάλα νοήματα. Απλώς η εικόνα μ' άρεσε
Ανέκδοτο :΄
"Πότε θα μπορούσαμε να γιορτάζαμε Χριστούγεννα και Πάσχα μαζί;"
"Αν είχε πεθάνει στη ...γέννα"

κοκκινη κισσα είπε...

ενδιαφέρον! όχι το ανέκδοτο.

μαριάννα είπε...

Υπέροχος Σεφέρης! Πάντα! Με κορυφαίο στίχο για μένα τον:

Σα δε γυρεύεις τίποτε γίνεσαι παράξενα σκληρός.

Ήταν η εποχή βέβαια τότε που δημιουργούσε ένα αίσθηµα του κενού, απουσίας και θλίψης. Η εποχή αυτή ήταν πιο κρίσιµη για τους διανοούµενους που είχαν φιλελεύθερες ψυχές και ανεπτυγµένη ευαισθησία, όπως ο Σεφέρης.
Αναλογίζομαι συχνά, ποιά εποχή να ήταν πιο δύσκολη εκείνη ή η σημερινή;
Καταλήγω πως πάντα ήταν οι καιροί δύσκολοι για πρίγκιπες και ποιητές!
Ευχαριστούμε για όσα μας θυμίζεις και όσα μας φέρνεις καινούργια! Πάντα ποιοτικές κι ευαίσθητες επιλογές!

Καλή Κυριακή!
Φιλιά

κοκκινη κισσα είπε...

κατά σύμπτωση διαλέγω και εγώ τόν ίδιο στίχο-μεγάλη αλήθεια!

καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Ασινην τε Ασινην τε...
Ο ιδιος ο Σεφερης όμολογει ενα συνειρμο Καθως προχωρω,οδος Φιλλεληνων,μια μυρωδια σκοινιου καραβισιου με φερνει μαγικα σ΄ενα νησιωτικο λιμανακι.ψιθυριζω 'Κι ο Μακρυγιαννης σαπιος απ'τις πληγες' κι αμεσως σχεδον''Κι ο βασιλιας της Ασινης που τον γυρευουμε δυο χρονια τωρα...''
''Ο βασιλιας της Ασινης ειναι ο Μακρυγιαννης,ειναι εγω,ειναι εσεις..' Η μεγαλη απηχηση του ποιηματος μαλλον οφειλεται στη σοφη του σπονδυλωση με τις συνθετικες εναλλαγες αφηγηματικοτητας, ποιητι- κου λογου και αγωνιωδων ερωτηματων για την υπαρξη...Η απτη αισθητικη εμπειρια επιβεβαιωνει τον υπαρξιακο στοχασμο ''Ο βασιλιας της Ασινης ενα κενο κατω απ' την προσωπιδα... Την αγγιξες θυμασαι τον ηχο της ;''
Η σεμνη διαχειριση στην εμφατικοτη-
τα των ποιητικων υλικων πραγματοποιειται με την εισαγωγη σε τριτο προσωπο:''κι ο ποιητης αργο πορει κοιταζοντας τις πετρες κι αναρωτιεται υπαρχουν αραγε ...υπαρχουν, η κινηση του προσωπου το σχημα της στοργης εκεινων που λιγοστεψαν τοσο παραξενα μεσ'τη ζωη μας ,αυτων που απομειναν σκιες κυματων...η μηπως οχι,δεν απομενει τιποτα παρα μονο το βαρος ,η νοσταλγια του βαρους μιας υπαρξης ζωντανης εκει που μενουμε τωρα ανυ- ποστατοι...'' Ο στοχασμος του ποιητη αναμεσα στις πετρες ειναι ενας πετρινος στοχασμος που κλεινει με την διαπιστωση:''Ο ποιητης ενα κενο>> Ισως αυτος ο τελικος αφορισμος ναναι ο ιδιος ο βασιλιας της Ασινης...''που τον γυρευαμε τοσο προσεχτικα σε τουτη την ακρο- πολη γγιζοντας καποτε με τα δαχτυλα μας την αφη του πανω στις πετρες''

κοκκινη κισσα είπε...

ανώνυμος

κοσμήσατε το μπλόγκ μας αγαπητέ ανώνυμε !θάταν ευτύχημα άν ερχόσαστε συχνότερα στην συντροφιά μας!

ευχαριστώ τα μάλα!