το χρόνο κοροιδεύοντας

καί δέν θα σ΄αφήσω να φύγεις πιό γρήγορα θα τρέξω

στα χέρια θα σηκώσω το χώμα πρίν πατήσεις

μαζί στό πυκνό δάσος,στα φυλλώματα

θα χυθούμε γυρνώντας το κεφάλι πίσω

τό χρόνο κοροϊδεύοντας

σ΄ενα στρόβιλο αέρα τυλίγοντας τά χέρια

τίς ξέρες θ΄αποφύγουμε

πατώντας ο ένας στού άλλου τ΄ακροδάχτυλα

και θα διασχίσουμε το φώς

εκείνο πού τη νύχτα τρομάζει

τα φτερά του ανοίγοντας

πιό μακριά

πιό ψηλά απ΄όλους

στο συρματόσκοινο τής μέρας

πού ο ουρανός απλώνει

κάθε λύπη πλυμένη θα κρεμάσω

ο Θεός να βλέπει

και τίς άλλες πού σάν πέτρες

τόν ώμο μας γδέρνουν

στο νερό το βαθύ θα πετάξω

να λιώσουν πρίν στερέψει

πιό ψηλά

πιό μακριά

χαρούμενοι

σωσμένοι.

Εφη Καλογεροπούλου