Annie Dillard

η φωτο εργο του Paul Gauguin .................................................................................................................................................................. "Αφού παντρεύτηκαν ,η Λού έμαθε να νιώθει το δέρμα τους σαν διπλής όψεως. 
Ενιωθαν μιά παύση.Το συναίσθημά τους ήταν πάρα πολύ για να το συμπιέσουν και να περάσει μέσα από τη ρωγμή πού οδηγεί στόν αμυδρό κόσμο του χρόνου και τών πραγμάτων.
Αυτός ο κόσμος είχε χαθεί.Διατηρούσαν τόν εαυτό τους σε επαγρύπνηση μόνο στα μερικά εκατομμύρια κύτταρα πού άγγιζαν.Η Λού έμαθε από αυτά τα κύτταρα τήν επίγνωση και τήν ευγένειά του.
Ο Ερωτας τήν αιφνιδίασε τόσο πολύ πού πίστευε ειλικρινά ότι κανείς δέν τόν είχε ερευνήσει ποτέ.Πού ηταν στήν λογοτεχνία?Κάποιος θα είχε γράψει κάτι.
Δέν θα το αναγνώρισε φαίνεται.Ωρα να διαβάσει τα πάντα ξανά.

η φωτο είναι εργο του Paul Klee

Ναυγαγούσε πάνω στα σεντόνια .Εβγαινε στήν επιφάνεια σαν δυναμιτισμένη πέρκα.
Ανοιγε τα μάτια της και ανακάλυπτε σε ποιό σημείο του κρεβατιού είχε ξεβραστεί.
Κειτόταν απλωμένη σαν μεμβράνη και εξίσου εύθραστη.
Αλληλένδετα φώτα λικνίζονταν στόν τοίχο.Εμοιαζαν με αλυσιδωτή πανοπλία .
Κινούνταν τυφλά πάνω στην γκραβούρα του Σεβάχ από τόν Κλέ πού ηταν καρφωμένη με πινέζες στόν τοίχο.Η παλίρροια πού ανέβαινε στήν άμμο απ΄εξω μετέφερε αυτά τα φώτα σάν πάνω σε πιατέλα .
Αγαπούσε τόν Μέιτρι,τήν έντασή του ,τόν ασκητισμό του ,ιδιαίτερα την κοιλιά του.
Πού είναι η οικειότητα ,αν όχι μέσα στό νού?Τούς κροτάφους σου φιλώ,εκεί πού βαθουλώνουν.Θάπρεπε να προεξέχουν ,από ολά όσα κρατά ο νούς σου.
Τα κοιλώματά τους είναι είσοδοι,μου επιτρέπουν να πλησιάσω τόν εγκέφαλό σου.
Αιώνια και για πάντα η αγαλλίασή μου. 

 Ο Μέιτρι ,διπλωμένος δίπλα της,κοιμόταν κιόλας.Συνήθως τόν έπαιρνε ο ύπνος σαν να έπεφτε από γκρεμό.Από πάνω θα έμοιαζε σαν να μήν είχε ανοίξει το αλεξίπτωτό του.

Η οικειότητα δέν μπορεί να ήταν μοναδική γι αυτήν και τόν Μέιτρι,αυτή η σύντομη συγχώνευση ,αυτή η τυφλή θάλασσα όπου βουτούσαν μαζί.

Ο λαιμός του μύριζε όπως το αντηλιακό,το ίδιο το λάδι του σώματός του ζεσταμένο,και τα μαλλιά του μύριζαν το ίδιο αλλά πιό σκοτεινά.Ηταν ακόμα φρέσκος από ένα ντούς έξω στό ύπαιθρο.Η αντίληψη είναι ένα πλεχτό ποτάμι.Γλιστρούσε στόν χρόνο σε σταγόνες ή χείμαρρους.Τώρα το καταλάβαινε όταν ξυπνούσε ο Μέιτρι.

Το δωμάτιο έμοιαζε να γίνεται πιό έξυπνο.Τα πόδια του κινούνταν και ο τόνος τους ήταν σφιχτός.τα δικά της πόδια ήταν πριονίδι.

Ηταν μιά γραμμή από παλιά ξέφτια σχοινιού πάνω στήν άμμο.Σε όλη της τήν ζωή η σκέψη του σώματός του τήν έκανε να κοκκινίζει. -πρέπει να σηκωθούμε ,είπε ο Μέιτρι,και να δέσουμε τή βάρκα .έρχεται παλίρροια. Σηκώθηκε και τίναξε τήν άμμο από τήν δική του πλευρά του σεντονιού.

Είχαν πάντα άμμο στό κρεβάτι. Απορίας άξιο πού δέν ηταν πιό λεπτή.".........

OI Maytrees 
Annie Dillard 

μτφρ: Γιώργος Μπαρουξής
εκδόσεις Ινδικτος