Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

ενα βλέμμα


"πρίν τέσσερα χρόνια περίπου,βρισκόμουν στο τρένο. Απέναντί μου στο "κουπέ" καθόταν ενα φοβερό γεροντάκι. Ηταν βρωμερός και ,κατάφωρα,κακός-άλλωστε ,δεν άργησαν να μου το επιβεβαιώσουν κάποιες σκέψεις του. Μή θέλοντας να υποβληθώ στην ταλαιπωρία μιάς κουβέντας με τόν γεροντάκο,τό ριξα στο διάβασμα ,αλλά χωρίς να το θέλω τόν κοίταζα:ηταν κακάσχημος. 
Το βλέμμα του διασταυρώθηκε ,οπως λένε ,με το δικό μου,κι ήταν σύντομο ή επίμονο,δεν θυμάμαι πιά ,ξαφνικά όμως συνειδητοποιησα επώδυνα(ναί επώδυνα)πώς οποιοσδήποτε άνθρωπος"αξίζει"ακριβώς- να με συμπαθάτε,αλλά θέλω να δώσω εμφαση στο "ακριβώς"-όσο οποιοσδήποτε αλλος. "Ο καθένας"ειπα μέσα μου ,"μπορεί να αγαπηθεί ,παρά την όποια ασκήμια ,βλακεία ή κακία του". Ολα αυτά λοιπόν τα συνειδητοποίησα χάρη σ΄΄ενα βλέμμα ,επίμονο ή φευγαλέο,που πιάστηκε μές στο δικό μου .Κι ό,τι κάνει ένα άνθρωπο να μπορεί να αγαπηθεί παρά την ασκήμια ή την κακία του,αυτό το ίδιο είναι που σου επιτρέπει να αγαπήσεις ,ακόμα και αυτά ακριβώς τα ελαττώματά του. Ας μήν κοροιδευόμαστε:δεν ήταν καλοσύνη εκ μέρους μου,ηταν μιά αναγνώριση. 
Το βλέμμα του Τζακομέττι το χει δεί αυτό από καιρό και μας το ανταποδίδει. 
Λέω αυτό που διαπιστώνω:τούτη η συγγένεια ,που οι μορφές του διατρανώνουν ,θαρρώ πώς δεν είναι τίποτα αλλο παρά το μονάκριβο σημείο όπου το ανθρώπινο όν οδηγείται σε ό,τι΄πιό απαραμείωτο υπάρχει:τη μοναξιά του να είναι ακριβώς ισότιμο με όλα τα αλλα. 
Αν- θεωρώντας τις μορφές του Τζακομέττι ακατάλυτες-το επουσιώδες εκμηδενίζεται ,τι μας απομένει?


ΖΑΝ ΖΕΝΕ 
ΤΟ ΕΓΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΤΖΑΚΟΜΕΤΤΙ 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΨΙΛΟΝ

4 σχόλια:

Κούκος είπε...

Καλά τα λέει ο συγγραφέας, αλλά ποιος τον ακούει. Η καθημερινή πρακτική των ανθρώπων αποδυκνείει ακριβώς το αντίθετο. Δυστυχώς...

Την καλησπέρα μου Κίσσα!

κοκκινη κισσα είπε...

κουκος

Αέναη η προσπάθεια του μεγάλου ελβετου καλλιτέχνη Δημήτρη ,να αποτυπώσει την στιγμή.
Παίρνω την ευκαιρία να πώ ότι γεννήθηκε το 1901 και πέθανε το 1966.
Τα εργα του χαρακτηρίζονται από αγριότητα ,ενταση,μπρουταλισμό..
πρόσωπα,ορθιες γυναίκες ,αντρες που βαδίζουν.. γραμμές γκρίζες πολλές φορές σε φόντο γκρίζο σχεδόν μαύρο..τα αντικείμενα μέσα στην απόλυτη μοναξιά τους..κάπου ο ίδιος λέει
«Πρέπει να καταφέρω να συρρικνώσω τη φιγούρα στη φόρμα ενός σπίρτου, τοποθετώντας το μοντέλο σε απόσταση δεκαπέντε μέτρων.
Μια φιγούρα ορατή ολοκληρωτικά, με μια ματιά, στο σύνολό της. Το βλέμμα δεν πρέπει να πηδάει από τη μια άκρη στην άλλη, από τη μια λεπτομέρεια στην άλλη. Μιλώ για μια ορατότητα συνολική, απόλυτη. Αν τα καταφέρω η μορφή που φτιάχνω θα χει την αύρα ενός Θεού».

το βιβλίο απ όπου πήρα το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι αριστούργημα...

νασαι καλά

φιλιά!!

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Κάποτε, περιέργως πώς, βρέθηκα σε μια τάξη ελευθέρου και γραμμικού σχεδίου... κάποια ημέρα, ο καταπληκτικός καθηγητής μας μίλησε για ωραία έργα τέχνης με άσχημο θέμα και άσχημα έργα με ωραίο θέμα… πάντα αγαπούσα τα πρώτα, τώρα που μεγάλωσα μου αρέσει να αναπαύομαι και στα ωραία έργα τέχνης με ωραίο θέμα… το γήρας αναζητά την ομορφιά φαίνεται…

Η περιπέτεια της σκέψης και της δημιουργίας μας ανοίγει άλλα παράθυρα οπτικής και θέτει ερωτήματα ή ζητήματα αγωνιώδη όσο και η ίδια η μοναξιά της διαφορετικότητας ή του μη αποδεκτού.

Καλά έκανες και ήρθες. Ξεχνιέμαι και δεν διαβάζω πολλές αναρτήσεις σου και τελικά χάνω… Να είσαι καλά.

κοκκινη κισσα είπε...

big mama

ναι ..το βλέμμα αναζητά τη συγκίνηση,την ομορφιά,την ευαισθησία.."καμμιά αγωνία,καμμιά αιχμή που σκίζει ,που τεμαχίζει τον χώρο ,δεν είναι νεκρή"

και εγώ χαίρομαι γιά την συνομιλία
καλό βράδυ!!