ενα βλέμμα

"πρίν τέσσερα χρόνια περίπου,βρισκόμουν στο τρένο. Απέναντί μου στο "κουπέ" καθόταν ενα φοβερό γεροντάκι. Ηταν βρωμερός και ,κατάφωρα,κακός-άλλωστε ,δεν άργησαν να μου το επιβεβαιώσουν κάποιες σκέψεις του. Μή θέλοντας να υποβληθώ στην ταλαιπωρία μιάς κουβέντας με τόν γεροντάκο,τό ριξα στο διάβασμα ,αλλά χωρίς να το θέλω τόν κοίταζα:ηταν κακάσχημος. 
Το βλέμμα του διασταυρώθηκε ,οπως λένε ,με το δικό μου,κι ήταν σύντομο ή επίμονο,δεν θυμάμαι πιά ,ξαφνικά όμως συνειδητοποιησα επώδυνα(ναί επώδυνα)πώς οποιοσδήποτε άνθρωπος"αξίζει"ακριβώς- να με συμπαθάτε,αλλά θέλω να δώσω εμφαση στο "ακριβώς"-όσο οποιοσδήποτε αλλος. "Ο καθένας"ειπα μέσα μου ,"μπορεί να αγαπηθεί ,παρά την όποια ασκήμια ,βλακεία ή κακία του". Ολα αυτά λοιπόν τα συνειδητοποίησα χάρη σ΄΄ενα βλέμμα ,επίμονο ή φευγαλέο,που πιάστηκε μές στο δικό μου .Κι ό,τι κάνει ένα άνθρωπο να μπορεί να αγαπηθεί παρά την ασκήμια ή την κακία του,αυτό το ίδιο είναι που σου επιτρέπει να αγαπήσεις ,ακόμα και αυτά ακριβώς τα ελαττώματά του. Ας μήν κοροιδευόμαστε:δεν ήταν καλοσύνη εκ μέρους μου,ηταν μιά αναγνώριση. 
Το βλέμμα του Τζακομέττι το χει δεί αυτό από καιρό και μας το ανταποδίδει. 
Λέω αυτό που διαπιστώνω:τούτη η συγγένεια ,που οι μορφές του διατρανώνουν ,θαρρώ πώς δεν είναι τίποτα αλλο παρά το μονάκριβο σημείο όπου το ανθρώπινο όν οδηγείται σε ό,τι΄πιό απαραμείωτο υπάρχει:τη μοναξιά του να είναι ακριβώς ισότιμο με όλα τα αλλα. 
Αν- θεωρώντας τις μορφές του Τζακομέττι ακατάλυτες-το επουσιώδες εκμηδενίζεται ,τι μας απομένει?


ΖΑΝ ΖΕΝΕ 
ΤΟ ΕΓΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΤΖΑΚΟΜΕΤΤΙ 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΨΙΛΟΝ