η βέργα της μαγείας!

Να γιατί γράφω.Γιατί η Ποίηση αρχίζει από εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο Θάνατος.Είναι η λήξη μιάς ζωής και η έναρξη μιάς αλλης,που ειναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθιά,ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή,στα σύνορα των αντιθέτων ,εκεί που ο Ηλιος και ο Αδης αγγίζονται.Η ατελευτητη φορά πρός το φώς το φυσικό που είναι ό Λόγος και το φώς το Ακτιστον που είναι ο Θεός.Γι αυτό γράφω.Γιατί με γοητεύει να υπακούω σε  αυτόν που δεν γνωρίζω,που είναι ο εαυτός μου ολάκερος ,όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει στούς δρόμους και "φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου".
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει.να γιατί πρέπει να γράφουμε.Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο,τέτοιον που τον βρήκαμε,τόν κόσμο της φθοράς που,ερχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά,με την έννοια που ο θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση.

Αλλά η ποιητική κατάσταση ,πρέπει να το επαναλαμβάνει αυτό κανένας όσο κι αν μοιάζει αυτονόητο ,είναι μιά τρίτη κατάσταση που δεν υπόκειται στίς αντιφάσεις και τίς διακρίσεις της καθημερινής ζωής.Είναι μια παρασημαντική που σημειώνεται με λέξεις αλλά ερμηνεύεται μές στην ψυχή με δονήσεις που ,οι προεκτάσεις τους φτάνουν πολύ μακριά,καποτε ( και είναι τότε πιό κοντά στον απώτερο στόχο τους) σε κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με το αρχικό νόημα των λέξεων.
Δεν έχει καμιά σχέση ό ήλιος με την λιακάδα,η θάλασσα με την βαρκάδα,ο θάνατος με το μηδέν και το στερέωμα με το άπειρον,με άλλα λόγια η φύση με την φυσιολατρεία και η επαναστατικότητα με την επανάσταση,όπως εφτασε μιά διαρκής ,μόνιμη και ανίατη νοοτροπία της εποχής μας να αντιλαμβάνεται τα πράγματα.Η ίδια ,που δεν εδίστασε να προσδώσει βαρύτητα ή όχι στην ποίηση ,ανάλογα με την σκοτεινή ή την φωτεινή της υφή, για να αναφέρω την πιό τυπική περίπτωση.
Αλλά με τίς ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά ,δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους .
Χρειάζεται η άλλη βέργα της μαγείας ,και ποιός μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν τούχει απο μιάς αρχής δοθεί; Καλώς να υπάρχει!Οταν αγγίζει αυτή τα πράγματα - τίς λέξεις και τίς συζυγιες τους-η πραγματική νύχτα πέφτει και ο πραγματικός ήλιος ανεβαίνει και όλες οι τυχόν παρανομίες παύουν να αποτελούν μιάν απλή-όπως τις βλέπει ο απλός άνθρωπος-αυθαιρεσία.
Τείνουν να πάρουν την ακριβή θέση τους μέσα στα κείμενα που γράφουμε σήμερα όπως οι ορθοδοξίες ,αλλοτε ,στα κλασικά.Δικαιωσή τους ,η αναπαρθενευση.και για να μιλήσουμε αλλιώς: η αίγλη της νεότητας και του σφάλματος. 


Οδυσσέας Ελύτης.