Ένα ποίημα που θα ευχόμουν να είναι το τελευταίο

Προλαβαίνω να γράψω κάτι ακόμη
Δεν ήρθε το θείο φορείο
Και περιμένω
Ανυπόμονη και γοητευμένη
Όπως τότε που ένα χαμόγελο μπούκαρε
Και είπε με την ησυχία σου
Με φιλάς αργότερα
Δεν βιαζόμαστε
Δεν προλαβαίνουμε άλλωστε
Ν’ αγαπηθούμε

-Αυτό πηγαίνει προς τον Θάνατο;
-Όχι, αυτό πηγαίνει προς τον Έρωτα.

Με βολεύει
Κάπου εκεί κοντά σταματάω
Έτσι ήταν που απάντησα
Ενώ σκεφτόμουν
Πως είχαν άλλη διαδρομή
Πως είχαν άλλη αφετηρία

Μπήκα μέσα
Δεν είχα ελιξίριο
Κοιτούσα μην μπει κάνας περίεργος
Και μου ζητήσει θαύμα
Τι να του έλεγα
Πως αυτόν τον καιρό είμαι απογοητευμένη
Δεν μου έχει έρθει κανένα
Δεν θα με πίστευε
Θα με χρέωνε ενοχές
Κι ανικανότητα

Αποκοιμήθηκα

Με σκούντηξε ένας νεαρός
Και μου είπε πως φτάσαμε στο τέρμα
Κι εδώ Θάνατος ήταν
Έπρεπε να γυρίσω δύο φερσίματα πίσω

Όταν με το καλό έφτασα σπίτι
Έπεσα στο κρεβάτι κατευθείαν με τα ρούχα
Και υποσχέθηκα πως άλλη φορά
Θα είμαι πιο προσεχτική με την αγάπη

Όταν ξύπνησα το είχα ήδη ξεχάσει.

Giosetta Balmone

απο το περιοδικό ποιείν